Kurt keek op de week

Onze reporter over wat hij zich wil herinneren van de voorbije week

Ik heb iets wat jij niet hebt, al vergeet ik soms wat het is. O ja, nu weet ik het weer: amnesie. Of vergeetachtigheid. Maar hoeveel ik ook vergeet, het stomme is dat ik meestal niet vergeet wat ik wil vergeten, terwijl ik vooral niet onthou wat ik wil onthouden. Er zit dementie in onze familie. Daarom dat ik de neiging heb om te noteren wat ik wil onthouden.

Liefst van al zou je je niet de onmenselijke wreedheden willen herinneren die zich op Gaza blijven afspelen. Gisteren weer 42 doden en talloze gewonden, terwijl de ziekenhuizen er nog slechts morfine voor een week hebben en er alsmaar meer kinderen verhongeren. Ook in Soedan dreigt een helse hongersnood. En in Oekraïne blijven de Russen tekeergaan.

Maar intussen begint het voetbal toch te leven en dan moet het menselijk leed even wijken. Dat voetbal begon voor de Belgen ook als een drama, weet je nog wel, en gisterenavond werd het weliswaar nog geen sprookje, het was tenminste al iets tussen een thriller en een feelgood-movie. Overgoten met het rijkelijk vloeiende vocht op pleinen en terrasjes — want we kregen een voorzichtige prelude op het terrasjesweer dat er aankomt — zorgde die belangrijke eerste zege voor de lang verhoopte uitbarsting van het feestgedruis. Zeer tot vreugde van de horeca. Ook al waren die Rode Duivels van ons nog niet echt indrukwekkend. Of ligt het aan mij? Ik moet toegeven, ze kunnen me eigenlijk al lang niet meer boeien.

Mocht ik er niet van overtuigd zijn dat het gros van de betere voetballers tegenwoordig evenzeer bankiers in korte broek zijn als bezielde sportmannen, er zijn wel wat acties van hen die ik zou willen onthouden. En dan heb ik het niet over hoe ze de nieuwste handtassen van Louis Vuitton showen of hun vaak smakeloze en veel te dure outfits. Heb je ook niet het gevoel dat velen onder hen langer bij de kapper zitten dan ze op het oefenterrein staan? Nee, hoezeer ik ooit hield van wat ze met hun voeten doen, het spel kon me meer bekoren toen voetballers nog met hart en ziel speelden en de weinige plek in hun hoofd niet door cijfertjes en slechte smaak bezet was.

Kylian Mbappé mag dan één van die mannetjes zijn die veel te veel macht en geld heeft omdat ie het geluk heeft met goeie voeten en meer dan een doorsnee dosis spelinzicht geboren te zijn, begin van de week wendde hij een beetje van die macht aan om vooral de jeugd in zijn land op betere gedachten te brengen. Hij riep de jonge kiezers op om in de komende Franse parlementsverkiezingen niet voor de extremen te gaan, zodat mensen zoals hij ook na 7 juli nog zonder schaamte in het Franse shirt kunnen spelen.

Ik had hem al bij de idioten geklasseerd toen hij en zijn coach 2 jaar geleden tijdens een persconferentie de slappe lach kregen nadat ze de vraag kregen gesteld of het wel verantwoord was dat PSG zijn verplaatsing van Parijs naar Nantes, 400 km, met het vliegtuig deed, terwijl een TGV daar slechts 2 uur voor nodig had en veel ecologischer was. Ik hoorde toen al het woestijnzand knarsen tussen de raderen in zijn hoofd.

Maar neen, hij denkt dus niet alleen met die briljante voeten van hem. Of hij met zijn uitspraken van deze week zijn ware gezicht heeft laten zien, weten we natuurlijk niet. Jordan Bardella, frontman van het Rassemblement National, was er als de kippen bij om te kakelen dat Kylian Mbappé dan wel een icoon mocht zijn als voetballer, hij komt nog zelden in de buurten waar diversiteit en onveiligheid volgens extreem-rechts hand in hand gaan. En als hij daar nog komt, is hij omringd door veiligheidsmensen. Die had hij op het terrein ook kunnen gebruiken in de wedstrijd tegen Oostenrijk. Daar werd hij meteen bij de neus genomen en dat was voor alle duidelijkheid geen represaille van extreem-rechts. Maar Mbappé werd wel het zwijgen opgelegd. Tegen Nederland bleef hij aan de kant. En als hij tijdens het EK nog op het terrein zal verschijnen, zal het met een masker zijn. Zoals hij er nu bij loopt, zou hij een superheld kunnen zijn uit de nieuwe ‘Black Panther’. Niet dat hij incognito moet zijn om de dans te ontspringen als zijn land alsnog in brand komt te staan. Hij verlaat straks Parijs en gaat in Madrid voetballen.

Enkele van zijn toekomstige kompanen zijn achter de bal aan het hollen, wanneer ik donderdagavond in Café Den Bras met maten naar de wedstrijd tussen Spanje en Italië op het tv-scherm sta te kijken, omdat voetbal nu eenmaal beter lijkt als er wat ambiance, sfeer en zat gebral aan te pas komt. Iemand die net als ik op een staanplek tussen het gepeupel aan de toog staat, heeft het over de technische snufjes die het voetbal om zeep helpen, camera’s die alles zien, uit elke hoek en met zo’n precisie dat het niet meer menselijk is. Zelfs superhelden worden betrapt. “Vroeger bepaalde de scheidsrechter zelf of hij een ‘Arschkarte’ trok,” beaamt een tooghanger die zich ongevraagd in ons gesprek mengt. “Ken je dat? Een aarskaart?”, vraagt hij. Ik hoef niet eens te schudden van neen, hij is het al aan het uitleggen: “Vroeger was er alleen zwart-wit tv en toen kon de kijker de rode kaart niet van de gele onderscheiden. Als de scheidsrechter naar zijn borstzakje greep, wist je als kijker: gele kaart. Tastte hij aan zijn kont, naar de kaart in zijn achterste broekzak, wist men: rode kaart. Vandaar de naam ‘Arschkarte’.” Gebulder en gelach natuurlijk. Maar hij zegt: “Zoek het maar op, het klopt.” En meteen zijn enkele omstaanders op hun gsm aan het scrollen, in plaats van naar de wedstrijd te kijken. Gewoon samen naar een wedstrijd kijken, dat lukt niet meer. “Ze hebben nu zelfs een chip in de bal gestopt. Die zorgt voor connected ball technology,” zegt een nerd die even zijn computer heeft verlaten om onder de mensen te komen. Connectie, het is een woord dat in computermilieus graag wordt misbruikt. Ooit maakten ze ons wijs dat het internet van de wereld een dorp zou maken. Terwijl het van de wereld een gekkenhuis heeft gemaakt. Straks planten ze artificiële intelligentie in een voetballer en krijgen we na de wedstrijd interviews die wél ergens over gaan. Of krijg ik een extern geheugen ingeplant en moet ik gewoon maar de momenten aantikken die ik me wil herinneren.

Heb je ook niet gevoel dat al het ondenkbare tegenwoordig denkbaar wordt? Deze week werd de eerste single gelanceerd van een Belgische tienerster die niet bestaat en maakten we mee hoe VRT-nieuwslezeres Hanne Decoutere met verbijstering een deepfake-versie van zichzelf reclame zag maken voor een casino-app. Dan kan je je, zoals zo vaak de laatste tijd, niet van de indruk ontdoen dat de technologische vooruitgang op veel vlakken eigenlijk een achteruitgang teweegbrengt.

“Alles gaat te snel, vind je niet?” Terwijl hij de vraag stelt, beantwoordt mijn gesprekspartner ze zelf met een andere vraag: “Dit al gezien?”, zegt hij. En hij toont me de Jetson One, een Zweeds voertuig dat een kruising lijkt tussen een drone en een helikopter. De naam geeft mij meteen een warm gevoel. Wellicht omdat ik uit het tijdperk van The Jetsons stam. Heb je die serie nog gezien? Dat waren animatiefiguurtjes uit de fabriek van William Hanna en Joseph Barbera, bekendst als makers van Scooby-Doo en The Flintstones. Die laatste serie had een toekomstdroom van de neanderthalers kunnen zijn, The Jetsons toonde dan weer een toekomst waar ze eind de jaren vijftig en zestig wellicht van droomden. Met gezinsvoertuigen die vlogen. The Jetson One is nog niet voor een gezin bestemd, het is de One, een eenpersoonvliegtuig. Wellicht volgen binnenkort The Jetson Two, Three, Four en Five, die laatste groot genoeg om de Jackson Five te vervoeren. Een ander vliegend voertuig is de Volocopter, dat is een luchttaxi voor een tweetal personen. Nog zo’n geavanceerd vliegend tuig. De Duitse producent daarvan had het willen inzetten tijdens de Olympische Spelen in Parijs, maar kreeg de vergunningen niet rond, las ik terwijl ik aan de toog met een half oog naar Spanje – Italië stond te kijken.

Ik ben er niet boos om. Stel je voor dat na de step plots de Jetson en de Volocopter doorbreken. En dat allerlei vliegende zotten je uit alle richtingen voorbij vlammen. Over vliegende zotten gesproken. Vladimir Poetin verplaatste zich deze week met een Iljoesjin Il-96, een verouderd toestel dat in de jaren tachtig werd ontwikkeld door de officiële Russische Vliegmaatschappij, vermoedelijk omdat hij bang is dat andere vliegende tuigen meer kans maken om gesaboteerd te worden. Hij ging bij een collega machtswellusteling op bezoek, Kim Jong-Un, de dictator van Noord-Korea. Ze deelden elkaar cadeautjes uit. Vladimir had een Aurus-staatsiewagen bij voor Kim en Kim liet dan weer enkele Noord-Koreaanse Pungsan-jachthonden uit hun hok die Vladimir mee naar Moskou mocht nemen. “Het is van den hond,” zou Vladimir op de terugweg gezegd hebben.

En intussen voerde Europa een veertiende pakket aan maatregelen op aan Rusland. Zo wordt de doorvoer van LNG-gas verboden. Eigenlijk ongelofelijk dat dit nog altijd kon. We wisten het allemaal. Rusland mocht sinds het begin van de oorlog in Oekraïne niet langer gas via de pijpleidingen vervoeren, maar deed dat tot voor kort wel via schepen die hun vracht lossen in kolossale terminals zoals er in Zeebrugge vijf staan. En van daaruit wordt het dan verder gevoerd naar Aziatische landen. O, welke hypocrieten zijn wij. Maar goed, nu wordt ook die hypocrisie verboden. En de haven van Zeebrugge zal dat voelen. En de Russen? Die maken overal nieuwe vriendjes. Sneller dan we regels invoeren, vinden ze manieren om die regels te ontwijken.

Woensdag spelen de Rode Duivels tegen Oekraïne. Moeten we het land van Zelensky niet laten winnen? Waarom ook niet? Van mijn part mogen ze het EK winnen. Zoals we het land eerder het Eurosongfestival hebben laten winnen. Toen was toch ook iedereen content. In september spelen de Rode Duivels tegen Israël voor de Nations League. Brussel laat de Rode Duivels niet toe om in het Koning Boudewijnstadion te spelen en ook Leuven liet al weten dat de Israëli’s niet welkom zijn. De wedstrijd zou sowieso zonder publiek gespeeld worden. De 12 punten van België voor Israël tijdens Eurosong kwamen volgens Hendrik Vos voor een groot deel van N-VA en Vlaams Belang kiezers. Omdat die sceptisch staan tegenover moslims is het pro-Israëlstandpunt de dominante strekking. Als Antwerpen toch eens de Rode Duivels wil ontvangen, ook al heeft het geen stadion waarin het alle tribunes kan vullen, dan lijkt dit een uitgelezen kans. Zie je waarom het goed is om memorabele feiten op te slaan? Zo geraken problemen opgelost.