“Supporters die boos zijn en fluiten, zien die spelers nog altijd graag”

Zijn dat eigenlijk nog wel supporters? Wanneer ze hun eigen spelers zo uitfluiten, net nadat die zich geplaatst hebben voor een achtste finale op een Europees kampioenschap? Ja, dat zijn ze! Ze fluiten omdat ze meer passie verwacht hadden. Mensen in een uitgebluste relatie kan het niks schelen wanneer hun partner dingen doet die hen vroeger zouden gekwetst hebben. Het raakt hen niet meer. Ze zijn niet boos, ze roepen niet, ze vloeken niet, ze halen hun schouders op. Maar wanneer je je lief graag ziet, dan wil je dat ze zich verzorgt, dat ze je even graag ziet als jij haar, dat ze schittert, dat ze straalt, en dat ze trouw is en passioneel in de relatie. Zoiets. Supporters die boos zijn en fluiten zien die spelers nog altijd graag, ze houden van hun ploeg, van onverschilligheid is geen sprake, integendeel. Zaterdag hadden we nog zo’n zwoele nacht beleefd in Keulen, en eerlijk is eerlijk: van die passie voor het liefdesspel op de grasmat was woensdag in Stuttgart nog weinig te voelen, en ja, dan denk je als supporter: verdomme toch. En dan ga je, meegesleept door duizenden andere supporters, je team uitfluiten. Dat is belachelijk. Erg onsportief. Verwerpelijk. Ik zou zelf nooit meegefloten hebben. Je uit je boosheid op je lief niet op zo’n belachelijke manier, in het openbaar. Maar supporters zijn gewoon erg passionele mensen. Het is de aard van het beestje. Ik kan het weten, want ik heb zelf ook al eens lelijke dingen gedaan en gezegd wanneer het over voetbal ging. Dingen waar ik nadien van dacht: hoe dwaas, Sven. Dat de spelers dat fluitconcert woensdag niet wilden ondergaan, begrijp ik ook. Zeker na de plaatsing voor de volgende ronde op een kampioenschap. Dan verdien je toch meer respect. Op de schoonheidsprijs hadden ze niet gehoopt, maar doorstoten is doorstoten. Lelijke avond was het, maar zoals in elke relatie moeten wij, supporters én spelers, nu zeggen: “sorry, dat was niet fraai, dat gaan we toch anders doen. Kom hier, we zien elkaar toch graag?” Morgen moeten we weer als één man achter het team staan. Het zal verdorie nodig zijn tegen de Fransen.