Een wandeling doorheen het Antwerpen van Amir Bachrouri, voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad: “Ik ben wél een rebel, maar ik kies mijn momenten”

Amir Bachrouri. Onthoud die naam. Amper achttien en al de spreekbuis van miljoenen kinderen en jongeren. Een chauvinistische Antwerpenaar, zo noemt hij zichzelf graag. Een hippe en zelfbewuste ‘zoomer’ die fier is op ‘Generatie Z’. “Wij zijn niet egoïstisch. Wij zijn de wereld aan het veranderen. Schrijf dat maar op.”

“En plots zit je daar te debatteren met Erika Vlieghe in De Afspraak en Marc Van Ranst in Terzake . Je weet dat miljoenen mensen kijken. Dan moet je je toch even in de wangen knijpen. Zeker het eerste debat was met knikkende knieën. ( lacht ) Of een fotoshoot op straat. Dan zie je omstaanders kijken alsof je een belangrijk persoon bent. Een voetballer of zo. Maar dat ben ik niet, hoor.” In januari nam het leven van Amir Bachrouri een straffe wending. De achttienjarige rechtenstudent werd verkozen tot voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad. Lees: de komende drie jaar is hij de spreekbuis van 2,7 miljoen kinderen en jongeren. Wauw. Hij moet zowaar even blozen als ik hem eraan herinner. Zijn taak? De politiek wakker schudden. De jeugd op de agenda zetten.

Het imposante treinstation van Antwerpen is onze startplek. “Een écht grote stad herken je aan de grootsheid van haar station.” Amir, dresscode zwart, witte gympies, zegt het met een knipoog. Hij verneemt net dat onze fotograaf van Gent is. We zullen wandelen naar de Scheldekaaien en het MAS, twee van zijn lievelingsplekken. Hij zal honderduit praten. Altijd zelfbewust, nooit arrogant. Fluks en chill tegelijk. Om u een idee te geven van zijn persoonlijkheid: hij is gek op slam poetry ( pittige voordracht van poëzie, red ) en hiphop en verkiest Terzake boven Pukkelpop.

Vechten om toiletrollen

Amir is gepokt en gemazeld in het vrijwilligerswerk. Den Eglantier in Berchem is zijn vaste jeugdhuis. Vanwaar zijn engagement komt? “Vooral van mijn moeder. Zij heeft altijd het belang benadrukt van engagement en onderwijs. Zij heeft twintig jaar geleden Marokko verlaten voor België, omdat ze een betere toekomst wou voor haar kinderen. Ik vind dat zó mooi.” Hij praat vol bewondering over haar. Amir woont met zijn moeder en zijn jongere zus in een appartement in Borgerhout. Niet te groot, niet te klein. Niet in weelde, niet in armoede. Hij is er gelukkig, zegt hij. “Ik ben blij dat ik in een klein gezin mag opgroeien. Wij hebben een hechte relatie. Ik voel me ook echt thuis in Borgerhout, een heel diverse buurt. In mijn vriendenkring zitten mensen van alle kleuren. Dat is zo’n verrijking voor mij en mijn denken. Zonder diversiteit zou het leven toch maar saai zijn?”

We wandelen langs de studentenbuurt en de universiteit. Amir is geslaagd voor zijn eerste jaar. Een opluchting in waanzinnige coronatijden. “Ik wist niet goed welke opleiding te kiezen. Ik heb nog geen flauw idee wat ik later wil worden. Ik heb daarom Rechten gekozen, een brede opleiding. Ik denk wel dat ik goed zit. Of beter: ik denk niet dat het een flater was. Het is ça va . Al is het soms wel saai en archaïsch. Mijn excuses aan de professoren die meelezen. ( lacht )” Of corona voor hem persoonlijk zwaar was? “Neen, niet echt. Ik heb vooral mijn vrienden gemist. En ja, ook de Italië-reis en het eindejaarsbal werden geschrapt. Dat was even vloeken. Maar voorts had ik genoeg om handen. Ik heb ook een tijdje gewerkt in de Delhaize. Omdat het kwetsbare personeel thuisbleef, werden er studenten gezocht. Ik heb daar de mensen zien vechten om toiletrollen. Letterlijk, hè. ( fijntjes ) Heel leerrijk.”

Kwaad op de politiek

Amir is een bedachtzame tiener. Geen flapuit. Door het gesprek hebben we amper tijd om te genieten van de omgeving. Dat de terrassen vol zitten, merken we wel op. En dat er geen mondmaskers meer gedragen worden. Corona lijkt iets van een ver verleden. Plots staan we aan het stadhuis op de Grote Markt. Of hij de toekomstige burgemeester van Antwerpen is, vraag ik hem. Hij lacht luid. “Stel u voor. Zeg nooit nooit, maar vandaag heb ik geen politieke ambities. Ik vind het beleid ongelooflijk boeiend, maar ik geloof niet in partijpolitiek. Wel een imposant gebouw, hè. Ze noemen dat ’t Schoon Verdiep . Veel meer weet ik daar niet van.”

Hij is dikwijls kwaad geweest op de politiek, zegt hij. Vooral tijdens de eerste lockdown. Het is daarom dat hij zich wou engageren. “De jeugd werd gewoon vergeten. Dat is pas na de jaarwisseling veranderd. Eindelijk werd ook naar mentaal welzijn gekeken en niet alleen naar de harde virologische cijfers. Ik vind wel dat onze minister Benjamin Dalle goed werk levert. We zien elkaar regelmatig. Hij luistert oprecht als wij iets op tafel leggen.”

Gratis testen?

We wandelen verder naar de kaaien. Het Steen doemt op, het oudste gebouw van de stad en alleen daarom al een icoon. Wat hij vindt van het verhitte debat over de renovatie? Amir haalt de schouders op. “Ik heb daar geen mening over. Ik ben niet zo geboeid door middeleeuwse gebouwen.” Terug naar de jeugd. Die wordt in deze crisis verwaandheid verweten, egoïsme zelfs. Hij zucht. “Zó fout. ( windt zich op ) Wij zijn helemaal niet egoïstisch. Ook niet in deze crisis. We hebben véél solidariteit getoond, maar je moet het willen zien. Als je alleen focust op de enkelingen die feestjes organiseren, dan blijf je steken in je eigen waarheid.”

Vanaf dit weekend is een Covid Safe Ticket verplicht voor evenementen en sportwedstrijden. Wie niet gevaccineerd is, moet een test doen. “Dat is een goed systeem, maar ik heb één groot bezwaar. Waarom zijn de testen niet gratis voor de mensen die nog geen kans kregen op een vaccin? Het zijn vooral jongeren die extra zullen moeten betalen. Dat is niet rechtvaardig. De twee gratis testen zijn echt te weinig, zeker als het pasje voor alle activiteiten nodig is. ( op dreef ) Wij hebben ons solidair getoond toen de vaccinatievolgorde vastgelegd werd. Vandaag worden we daarvoor gestraft. En wie is het grootste slachtoffer? Niet de kinderen van tweeverdieners, wel die van kansarme ouders. Zij kunnen geen test betalen om naar het voetbal te gaan. Die focus op de tweeverdiener is zó typerend voor de politiek. Ik vind dat heel jammer.”

Een chip in uw arm

Amir kreeg deze week zijn tweede prik. Hij heeft geen seconde getwijfeld, zegt hij. “Als je door een prik kan bijdragen aan de groepsimmuniteit, dan moet je dat gewoon doen. Ik merk wel veel twijfel in mijn vriendenkring. Dat is vooral de invloed van sociale media waar complottheorieën hevig woeden. Het zou een plan zijn van de overheid om de burgers het zwijgen op te leggen. Of er zou een chip in uw arm geplant worden. Of ik hen kan overtuigen? Ik hoop het, maar ik vrees ervoor. Voor sommigen ben ik nu ook onbetrouwbaar, omdat ik een link heb met de overheid.”

In Brussel wordt de moslimgemeenschap met de vinger gewezen voor de lage vaccinatiegraad. Is dat terecht? “Er zijn iets minder mensen met migratieachtergrond die zich laten vaccineren, dat klopt. Maar dat heeft niets te maken met religie. Of hoe verklaar je anders dat de vaccinatiecampagne in Marokko vlot verloopt? ( ruim 30 % van de bevolking is er volledig gevaccineerd, red. ) Ik hoor in mijn moskee alvast niemand het vaccin ontraden, integendeel. ( denkt na ) Volgens mij is het vooral een probleem van communicatie. Wie geen Nederlands spreekt, weet niet wat in die brieven staat of wat precies verwacht wordt. Het beleid moet nog meer aanklampen, vind ik.”

Generatie Z

We stoppen aan het MAS voor een uitgebreide fotoshoot. Het inspirerende Museum aan de Stroom is het tweede mooiste gebouw van Antwerpen, volgens Amir Bachrouri ( zie kader ). “Ik hou van moderne architectuur. Dit doet me meer dan Het Steen. Je moet eens naar boven klimmen. Wat een panorama!” Ik wil het thema klimaat aanhalen. Het is code rood, zeggen internationale experten. Wat zegt de voorzitter van de Jeugdraad? “Deze zomer was ook voor mij een eyeopener. De overstromingen, de bosbranden. ( blaast ) Je kan het niet meer ontkennen. De klimaatverandering was nog nooit zo tastbaar. Aan de klimaatmarsen van twee jaar geleden heb ik niet deelgenomen. Ten eerste omdat spijbelen not done is bij mij thuis en ten tweede omdat het toen nog niet zó hoogdringend leek. Vandaag is dat anders. Als ze in september opnieuw op straat komen, doe ik mee. Bovendien hoef ik niet meer te spijbelen. ( lacht )”

Of ik hem een brave rebel mag noemen? Hij lacht even. “Ik ben wél een rebel, maar ik kies mijn momenten. Ik ben geen rebel om rebel te zijn. Het is trouwens dankzij de klimaatjongeren dat het thema zo hoog op de agenda is gekomen. U ziet: mijn generatie is wel degelijk bezig met de toekomst. En we zullen ook slagen. Ik ben geen doemdenker. We zullen de klimaatopwarming tegengaan. Gen-Z ( Generatie Z, de opvolger van de Millennials, red ) is de wereld aan het veranderen. Schrijf dat maar op.”

Een mondige moslim

We wandelen langs de Italiëlei terug naar het station. We zijn bijna twee uur onderweg. “ Time flies when you’re having fun .” Zijn woorden. Ik kan het alleen maar beamen. Ik heb nog een open vraag. Wat dé uitdaging is voor de toekomst? Amir denkt lang na. “We moeten opnieuw fatsoenlijk met elkaar omgaan. Dat is ook de sleutel om het klimaat aan te pakken. Het debat is vandaag zó gepolariseerd dat er niet geluisterd wordt naar elkaar. Hoe kan je dan tot oplossingen komen? Zie ook de sociale media. Twitter bijvoorbeeld: wat is dat, zeg. Ofwel is iemand een vriend, ofwel een vijand. Er is geen tussenweg. Dat moet veranderen. Meningen mogen botsen, ook over gevoelige thema’s. Je mag tegen migratie zijn. Dat is een legitieme mening. Maar je moet wel elke medemens respecteren als mens. Dat moet het fundament van onze samenleving zijn. Helaas is dat niet zo.”

Amir is een mondige moslim met Marokkaanse roots. Dat zijn alle ingrediënten om een favoriete schietschijf te worden van extreemrechts, zeg ik. Hij knikt. “Ik voel dat ook op sociale media. Ik heb veel positieve reacties gekregen toen ik voorzitter werd. Maar als ik negatieve reacties krijg, gaan die over mijn achtergrond. Ga terug naar uw land, krijg ik soms te lezen. ( haalt de schouders op ) Wat kan ik daarop zeggen? Dit is mijn land. Ik ben hier opgegroeid. En ik voel me hier ongelooflijk goed thuis. Doen die opmerkingen mij pijn? Já, natuurlijk. Racisme veroorzaakt littekens die nooit verdwijnen. De mensen moeten dat goed beseffen. Maar ik laat me daardoor niet in een hoekje duwen. Ik ben van deze samenleving en deze samenleving is van mij. Ik sta in de arena en ik zal hier blijven staan.”