Chef nieuws Sandra Rosseel: “Ik mis hem, maar dat laat ik hem niet weten. Want hij is met een reden vertrokken”

Goeiemorgen,

Er is spanning in huis. Hoogspanning zelfs op sommige momenten. Die wordt afgewisseld met stilte en een lege stoel aan onze zondagse ontbijttafel. Ik mis hem, maar dat laat ik hem niet weten. Want hij is met een reden vertrokken.

Hij, dat is mijn oudste zoon. Eerstejaarsstudent, en momenteel al volop in de examenperiode. En dus staan de zenuwen af en toe strak gespannen, en trekt hij op zaterdag – terwijl ik op de redactie aan de slag ben – al terug naar zijn kot omdat hij daar veel beter kan studeren. Waardoor ik dus op zondagmorgen naar zijn lege stoel aan de ontbijttafel zit te kijken, hem mis, maar hem dat niet wil laten weten want hij heeft nu wel belangrijkere dingen aan zijn hoofd. Niet?

En dus beperk ik me tot het sturen van bemoedigde berichtjes, soms gevolgd door een telefoontje op het moment dat hij reageert op zo’n berichtje. Want mijn student, die heeft ook een geheel eigen dag- en nachtritme. Studeert graag in de late uurtjes, wanneer hij door niemand gestoord wordt, en slaapt dan wat bij overdag. Spontane telefoontjes laat ik dan ook even achterwege, want ik wil hem natuurlijk niet wakker bellen. Been there, done that, bijna mijn neus kwijtgespeeld. Ochtendhumeur in de namiddag, het bestaat.

Het is wat, die examenperiode. Ook voor zijn jongere broers, die nog in het secundair onderwijs zitten, komen de examens steeds dichterbij. Fascinerend, en ook wel stresserend, om te zien hoe ze zo verschillend met die nakende testen omgaan. De jongste lijkt zich nog van geen examens bewust. “Studeren? Dat heb ik toch in de studie gedaan?”, verzucht hij wanneer ik hem vraag of hij niet eens met zijn neus in de boeken – of beter, zijn laptop – zou duiken. Terwijl zijn broer, zoon nummer 2, non-stop lijkt te studeren en enkel van achter zijn bureau vandaan komt wanneer het etenstijd is. Wat me ook zorgen baart, want hij moet zich toch ook kunnen ontspannen? Maar mijn uitnodiging om samen een wandeling te maken slaat hij af, want weet ik dan niet hoeveel hij nog moet studeren voor die wiskundetoets morgen?

Dus ga ik alleen op pad, langs het water dat mijn stad doorkruist. Eerst al tobbend over al die examenstress, tot ik een klein bootje in het oog krijg, dat wat verborgen in een bocht aangemeerd ligt. ‘Moemoe’ heet het bootje, en laat dat nu net het koosnaampje zijn waarmee mijn oudste me graag op stang jaagt. De stress valt van me af, en ik stuur hem een appje met een foto en de boodschap ‘ik ben een boot’. Uren later krijg ik een resem huilen-van-het-lachen-emoticons terug. Nog later gevolgd door ‘ik denk dat het goed gegaan is’. Oef!

Maak er een fijne zondag van, en aan alle studenten én hun ouders: veel succes!

Reageren? sandra.rosseel@roularta.be