Chef nieuws Sandra Rosseel: “Verwondering kan alleen bestaan als je er de tijd voor neemt”

Goeiemorgen,

Belgische zomer – mijn tomatenkas: 1-0. De match is afgelopen; de restanten van wat ooit mijn tomatenkas was, liggen uitgeteld op het geel-groene canvas dat mijn gazon momenteel is. Wekenlang hield ze stand, mijn tomatenkas, maar de onophoudelijke uppercuts in de vorm van felle windstoten bleken uiteindelijk toch fataal. Ondanks mijn oplapwerk tussendoor. Ik kan me niet herinneren dat het de voorbije zomers ook zo hard en zo vaak waaide. Zou die voortdurende wind ook een gevolg zijn van climate change? Of had ik er de voorbije jaren gewoon geen oog voor, omdat er toen in mijn tuin nog geen tomatenkasje stond, en ook veel minder bloemen, en ik dus gewoon minder vaak naar al dat moois in mijn tuin stond te staren? Vol bewondering en vol verwondering.

Wat een prachtig woord trouwens, verwondering. Een woord dat echt zegt hoe het voelt: ver-wonder-ing. Het is een gevoel dat ik koester, dat vol verbazing staan kijken naar wonderlijke zaken. En vervolgens voelen hoe gelukkig, nieuwsgierig én dankbaar dat ontdekken van schoonheid me maakt. Blij als een kind.

Vreemd toch ook, hoe makkelijk kinderen verwonderd kunnen zijn, en hoe moeilijk dat soms voor volwassenen is. Ook voor mij trouwens. Ook ik laat me al te vaak meeslepen door de dagelijkse rush, terwijl verwondering alleen kan bestaan als je er de tijd voor neemt. Tijd om te kijken, te luisteren en te beleven. Tijd om even de pauzeknop in te drukken en stil te staan, te vertrouwen op je zintuigen en te voelen. Zonder smartphone als afleiding. Iets wat ik steeds vaker bewust probeer te doen. Mezelf trainen in verwondering, om er steeds beter in te worden. En dat lukt.

Straks, of misschien wel terwijl u deze woorden leest, staat mijn volgende ‘training’ op het programma. Op een boerderij in Oostende dan nog, waar acteur Bruno Vanden Broecke in het kader van Theater aan Zee ‘Wortels’ brengt. Een theaterstuk over een melkveehouder met een oranje bedrijf, die zichzelf en zijn bedrijf probeert staande te houden terwijl zijn omgeving, zijn dieren, zijn familie en de natuur rondom steeds meer van zich laten horen. Een stuk gemaakt in opdracht van Natuurpunt én Algemeen Boerensyndicaat, twee ‘tegenstanders’ die samen voor schoonheid zorgen… Verwondering verzekerd! Maar eerst geniet ik van een zelfgekweekt tijgertomaatje. Daarnet, tussen twee plensbuien in, geplukt in eigen tuin. Want mijn tomatenkas mag dan wel gesneuveld zijn, mijn tomatenplanten zijn dat niet. Een wonder, mét veel smaak!

Geniet van deze zondag!

Reageren? sandra.rosseel@roularta.be