“Het kan dus, een man die weer mens wordt nadat hij god was. Zijn naam: Eddy Merckx”

Pascal Kerkhove, directeur redactie De Zondag, mijmert elke week aan de ontbijttafel over de dingen des levens.

Hij boog een beetje houterig de rug en liet zijn armen ietwat onhandig langs het lichaam hangen, de leeftijd heeft altijd zijn prijs. Eddy. Eddy. Eddy. Eddy. Op de Brusselse Grote Markt klonk zijn naam als het swingende refrein van een zomerhit. Je kent het wel, zo’n deuntje dat zich bliksemsnel in je hersenen nestelt en niet meer loslaat. Eddy. Eddy. Eddy. Eddy. Minzaam keek hij de massa tegemoet. Trots ook, hoe kan het anders? Zijn ogen blonken even mooi als toen hij vijftig jaar geleden voor het eerst de Ronde van Frankrijk won. Dat laat ik mij vertellen, want ik was zeven in die fameuze zomer van 1969. Toegegeven, dit is dus geen scherpe observatie. Maar ach, wat heb je aan een goed geheugen als er alleen slechte herinneringen zijn? Doe mij maar het omgekeerde. Ik zag het bij mijn ouders en hun vrienden: kinderlijke verwondering in hun blik, jeugdige agitatie in hun doen. Dan weet zelfs een man van zeven dat er iets speciaals aan het gebeuren is.  De zomer van 69,  even mooi bezongen als liederlijk beschreven, even verwarrend als inspirerend. Met het verstand van vandaag en de blik van toen: er stond een mens op de maan en god zat op de fiets.

Ik weet nu ook dat het kan, een man die weer mens wordt nadat hij god was. Zijn naam: Eddy Merckx. Midden de talrijke feestelijkheden zei hij niet goed te weten waarom zoveel mensen van hem houden. Alsof er nog woorden nodig waren om het heerlijke heen en terug tussen mens en god te onderlijnen. Uniek sportman, mooie mens. Wie niet af en toe zijn hart schrobt, krijgt nooit een reine geest. Bedankt Eddy. Mij leerde je alvast de schoonheid van het geel en het belang van een kleur. Of beter: een doel. Keihard werken. Talent benutten. Limieten opzoeken. Nooit opgeven. Altijd winnen, ook als je verliest. Succes delen. Herbeginnen.

En iedereen zijn berg. Ik verkies trouwens mooie vooruitzichten boven mooie herinneringen al was het maar omdat ik nu heel zeker ben: ook de hoogste berg bedwing je niet zonder die eerste kleine stap.

Maak er een fijne dag van.
Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be