Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Ik verorber het leven graag als een menu in een sterrenrestaurant: na elke gang rest er minder en komt er toch altijd nog meer”

Goeiemorgen,

Een collega zei me deze week via sms dat ‘alle kleine beetjes een mooiere wereld maken’. De boodschap vroeg niet om een antwoord, dus hield ik het op de welwillende gedachte dat het hunkeren naar oprechte schoonheid vaak onlosmakelijk is verbonden met een zekere graad van naïviteit. Mensen die mij daarvan beschuldigen – en dat gebeurt wel eens vaker op zondag – krijgen steevast het antwoord dat ik zo’n verwijt als een compliment ervaar. Niet omdat ik graag naïef ben, wel omdat ik het als levensgenieter altijd een beetje wil blijven. Ik verorber het leven graag als een menu in een sterrenrestaurant: na elke gang rest er minder en komt er toch altijd nog meer. Tijdens zo’n culinaire topavond kijk ik ook graag snel terug. Wat hebben we al geproefd? Hoeveel smaakbommetjes kregen we al te verwerken? En hoe lekker was dat eerste voorgerecht, of was het toch dat tweede? In de valkuil van het vergeten, rollen herinneringen wel eens over elkaar heen. En ook dat heeft de kracht om de wereld mooier te maken. Ik beleefde een fantastische jeugd, met absolute topjaren tussen pakweg 15 en 19. We aten gulzig van het geopende leven, proefden van verboden vruchten en genoten bij elke grens die werd verlegd. Van puber naar jonge man: ik heb gelachen, geleerd, gelopen, gedanst, gedronken, gelogen, geweend … en altijd geleefd. Ik ben gevallen, gestopt, gestraft, bedrogen, gegroeid … en altijd opnieuw begonnen.

Ik heb in al die wilde jaren nooit een mes gezien.

Bij de start van vorig weekend waren Milan en Ismaël 15 en 17, Amir en Jordy waren 18 en 19. Vandaag zijn Milan en Ismaël overleden, met een mes neergestoken door Jordy en Amir. Ook een Brugse jongen van 19 vecht nog voor zijn leven na een reeks messteken door een andere jongen van 19. Het leven van slachtoffers en daders, van hun ouders, vrienden en familie: gisteren nog zo jong, zo pril, zo schoon, zo kansrijk en vandaag compleet verwoest of abrupt voorbij. Wat is er aan de hand in die jonge levens? Waarom gebeurt dit? Wat heb ik gemist? Ziet mijn wereld van toen er vandaag mooier uit dan hij was of is hun wereld vandaag echt zoveel harder en ruwer geworden? Ik weet het niet. Wat doen jongeren met een mes op zak? Is het de zoektocht naar valse veiligheid of vroege macht? Moeten ze dit allemaal opzoeken of komen ze het vaker gewoon tegen? Mag ik blij zijn met mijn leeftijd of moet ik mij nu al zorgen maken over de toekomstige tienerjaren van mijn kleinkinderen?

Ik verneem het graag, maar wil het even niet weten.

Ik kijk sinds vrijdag naar de vele mooie gezichten zonder masker en leg het mijne graag af. Leven zonder (mond)masker is als vinden zonder zoeken. Voor één keer nog, het oude normaal als prille ontdekking. Niets te verbergen, alles te voelen. Er is weer minder te vrezen en meer te zien. Er is weer meer te beleven en van alles te doen. Ik krijg plots weer een kus en geef soms opnieuw een hand. Dichtbij is niet langer anderhalve meter veraf en mijn plaats ’s avonds aan de toog bij mijn dochters is weer beschikbaar. Ik geniet. Soms nog wat aarzelend, dan weer met volle onschuld uit een niet eens zo ver verleden. Ik geniet van de kleine dingen, ze maken de wereld en mijn leven schoon.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be