Eindredacteur Tom Vanden Berghe: “Getekend is ze, maar toch Superwoman in mijn ogen”

Goeiemorgen,

Iets meer dan twee jaar is het geleden – van het WK in Oostende – dat honderdduizenden veldritfans verenigd voor een tv-scherm gekluisterd zaten. En dat zullen ze deze middag in grote getale opnieuw doen, ondanks het voorspelde heerlijke vroegtijdige lenteweertje. Opmakend voor een epische strijd tussen dé twee veldrittenoren van de laatste decennia: Wout en Mathieu, ongetwijfeld vechtend voor iedere morzel zand. Al trappend en ploeterend door de modder, zoekend naar respectievelijk een vierde of vijfde titel bij de elite.

Straks bijna ook al één jaar. Een andere strijd. Ook een in de modder, weliswaar ver weg van enige vorm van menselijk vertier. In het slijk van Bachmoet, bij uitbreiding de hele Donbas en de rest van (zuidelijk) Oekraïne.

Inzet: geen wereldtrui maar de annexatie van een gans land. Aan de berichten en verhalen afgelopen week te lezen een strijd die de komende weken nog bloederiger dreigt te worden, de tol nog zwaarder, het leed nog groter.

Dag 347 van blinde idioterie, dat de landgenoten van president Zelensky het hardst raakt, maar ook de hele wereld beheerst. Oekraïners, Russen en vele Vlamingen. Die laatste hopelijk slechts indirect via hogere energiefacturen en niet via schrijnende familietaferelen.

Ik denk vaak terug aan Ludmila. Een knappe vrouw zonder meer, in elke betekenis van het woord. Het was de zomer van 2013, toen ik haar voor het eerst en ook voor het laatst ontmoette. Tijdens een perstrip hoog in de Zwitserse Alpen. Opvallend hoe ze opviel tussen een bonte culturele mix van reisjournalisten en het norse clichébeeld van Oost-Europeanen met haar glimlach meteen de vuilbak in kieperde. Hoofdredactrice van een gerenommeerd reismagazine. Aanstekelijk was het ook, de manier waarop ze over haar toekomst sprak. Positief en ad rem, vol wilde plannen. Trotse Kievse, Europeaan en duidelijk wereldburger. Boekenwurm ook, te horen aan de vele citaten van (on)bekende schrijvers die ze citeerde. Komende zomer tien jaar geleden. En nu… “Nu volstaan miljoenen woorden niet om te beschrijven hoe ik me voel”, toen ik haar een tijdje geleden een berichtje stuurde. “Er is een leven voor en een leven na 24/2. Niets is nog hetzelfde.” Te ‘danken’ aan één man. Poetin Vladimir.

Vladimir. Afgelopen week was ook hij hoofdrolspeler in het lokale lagere schooltje vlakbij mijn huis. Eentje die wél streeft naar een mooiere wereld. Vladimir Papier. Samen met ‘Modest houdt van de rest’ en ‘Esmee houdt van PMD’ hoofdrolspelers in de MOS-week. Milieuzorg op school. De aanstekelijkheid waarmee onze oudste jongste er na de laatste schoolbel over vertelde, werd plots onderbroken, toen ook hij de hierboven gemaakte voornaamlink had gelegd. De oorlog beheerst de wereld. Ook Vlaamse kinderen van net geen 7, dus. “Waarom maakt die oorlog, papa?” Moeilijk om uit leggen. Zes jaar. Té jong om te beseffen hoe de wereld echt in elkaar zit, net oud genoeg om te beseffen hoe de wereld in elkaar zit. Met geen zinnig antwoord kon ik het uitleggen, dus probeerde ik het met 1 punt. Niet van mij, maar van diens andere held. Henry Cavill, acteur en beter bekend als Superman. 1 punt van de 50 die hij zichzelf dagelijks voorleest. Levensadviezen die hij van een 80-jarige kreeg en onlangs met zijn volgers deelde. “Verwacht niet dat het leven eerlijk is.”

Té veel vreemde huissleutels in haar zakken gehad, stuurde Ludmila de laatste keer. Toen terug op weg richting Kiev. Te veel huissleutels van onbekenden die haar het afgelopen jaar wilden helpen met een slaapplek, tijdens haar omzwervingen door Europa. Getekend is ze, maar toch Superwoman in mijn ogen. Want de vastberadenheid van de zomer van 2013 was gelukkig niét verdwenen. Werd ook meteen in de berichtjes duidelijk: “Het leven gaat verder, hoe hard ook.” En dat is jammer genoeg ook zo. Straks opnieuw in de modder van Bachmoet én Hoogerheide. Waar er bij die laatste wél winnaars zijn.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? tom.vanden.berghe@roularta.be