Redactiedirecteur Pascal Kerkhove doet een bescheiden oproep

Goeiemorgen,

Ik schrijf deze woorden zonder mondmasker. Het is zaterdagochtend iets over achten en op het radionieuws hoorde ik net dat Donald Trump de Amerikanen vraagt om een mondmasker te dragen. Op vrijwillige basis uiteraard, en wat meer is, hij zal er waarschijnlijk zelf geen dragen. Ik glimlach. In het midden van de Vlaamse mondmaskerstorm voorspelde Marc Van Ranst enkele dagen geleden dat het hem niet zou verbazen dat de Amerikaanse president ‘binnenkort’ zijn onderdanen zou vragen om een mondmasker te dragen. Kwestie van hen een psychologisch gevoel van veiligheid te bezorgen en zichzelf het aureool van daadkrachtig leider. Jammer dat de lotto-cijfers niet even voorspelbaar zijn.

Ik heb (nog) geen corona, denk ik. Het verschil tussen denken en weten is in deze coronatijden zo mogelijk nog belangrijker dan voorheen. Het denken is gelukkig vrij en dat willen we vooral zo houden. Het weten is voorbehouden aan de experten en dat houden we ook best zo.

Beste zondagslezer, mag ik even refereren aan mijn woorden in deze column van zondag 22 maart:

‘Meer zieken, meer doden, meer angst, meer nervositeit, meer problemen… het komt allemaal op ons af. Daarom, lieve mensen, heb moed, hou vol, help elkaar, wees begripvol, doe wat de overheid ons vraagt én luister naar de juiste mensen. Dat zijn niét de hardste roepers, de vele charlatans of sensatiezoekers, dat zijn wél deskundige virologen als Marc Van Ranst en zijn collega’s.’

Ik voeg er vandaag met groeiend ongeloof aan toe dat journalisten – ook ik dus – niét noodzakelijk bij ‘de juiste mensen’ horen. Wij. Zijn. Geen. Experten. Van. Corona. Wij praten, wij horen, wij onderzoeken, wij vernemen, wij vertellen, wij oordelen, wij schrijven, wij tonen… maar zelf weten wij het niet. En vooral, we weten het zeker niet beter. We kiezen allemaal heel bewust wat we onderzoeken, wat we vertellen en tonen, hoe we schrijven of wie we aan het woord laten. Elke krant, website, radio of tv-zender kiest daarbij zijn eigen weg. Met De Zondag en De Krant van West-Vlaanderen doen wij dat ook, altijd vanuit de overtuiging dat er naast de nood aan correcte informatie ook een duidelijke behoefte is aan hoop en perspectief. Vandaar deze bescheiden oproep: geloof geen journalist die roept dat het voor iedereen noodzakelijk is om mondmaskers te dragen, want hij weet het niet. Het kan zijn mening zijn, en daar is overigens niets mis mee, maar het is niet meer dan dat.

Ik kijk uit naar de tijd waarin journalisten en politici zichzelf weer heel belangrijk mogen vinden. Maar. Nu. Even. Niet…”

Ik geloof Marc Van Ranst, Steven Van Gucht én hun collega-virologen die onze regering adviseren. Hun advies is helder én gebaseerd op de kennis van de Wereldgezondheidsorganisatie: mondmaskers zijn nodig voor wie zelf ziek is, alle personeel in de zorgsector én mensen die in hun werksituatie niet de noodzakelijke afstand van 1,5 meter kunnen handhaven. En ja, we hebben Marc Van Ranst in zijn communicatie al wel eens op een schoonheidsfoutje betrapt, maar mag het even? De consequentie in zijn rustige en onderbouwde boodschap is al weken absolute top. Een voorbeeld voor iedereen in de communicatiesector, ook voor ons ja. Ik refereer graag voor het laatst aan mijn vroegere woorden, hier te lezen in deze column van zondag 15 maart:‘Laat ons vanuit de media niet op alle slakken zout leggen.’

Ik vraag het dan ook beleefd aan mijn collega’s én leidende politici als Peter De Crem, Maggie De Block of hun collega’s in het parlement: samen tegen corona is waar ons leven vandaag om draait én van afhangt. De strijd om het eigen grote gelijk mag, nee moét, in de koelkast. Als we het gehaald hebben van dat virus, is daar nadien nog meer dan tijd genoeg voor. Ik kijk uit naar het moment waarop journalisten en politici zichzelf in de wereld van tweets en twisten weer heel belangrijk vinden. Ik kijk uit naar de dagen waarop we weer allemaal rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. En intussen denk ik na over hoe dat na deze crisis op een andere manier te doen. Je leest het goed, ik denk het maar weet het nog niet. Wellicht is dat bij velen onder jullie niet anders. De controle en de zekerheden waarover we meenden te beschikken, zijn weg. We staan weer waar we als mens horen te staan, met beide voeten op de grond. En nederig, in de schaduw van de zon. De wereld is niet van ons, hij is er voor ons.

Mag deze prachtige lentezondag daarvan de ultieme illustratie zijn. De zon schijnt en prikkelt, het wordt twintig graden, de Ronde van Vlaanderen had gereden moeten worden en we hadden met een miljoen Vlamingen langs de weg kunnen staan. We zitten thuis, in de tuin of ergens in de eigen buurt. Ik stel voor dat we het daar gezellig maken, àlle regels volgen en elk op zijn manier genieten van elkaar. Of met het bekende verhaal van twee stekelvarkens in een koude nacht op zoek naar warmte: komen ze te dicht bij elkaar, dan dreigt de pijn. Staan ze te ver van elkaar, dan hebben ze koud. De keuze is aan ons.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be