Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Niets zo krachtig om mensen te verbinden als het voetbal, iedereen Belg. Niets zo vluchtig ook als de samenhorigheid gebaseerd op datzelfde voetbal. Iedereen even Belg”

Goeiemorgen,

Ze zijn er ook aan begonnen, onze jongens. Even leek de vreselijke hartstilstand van Christian Eriksen dat te verhinderen, maar na goed nieuws over diens gezondheidstoestand zette UEFA het licht toch op groen. Die duivelse start kwam er niet op vrijdag en niet in Brussel zoals destijds gepland bij de presentatie van dit EK voetbal, wel op zaterdag en in het verre Sint-Petersburg. Het had nochtans bijzonder kunnen zijn. Of beter, het had er gewoon moeten zijn: de eerste baltoets van het toernooi door Romelu Lukaku in een gloednieuw voetbalstadion op de Heizelvlakte. Na jarenlang geklungel en onwil op vele niveaus ging die eer noodgedwongen naar Rome en de Italiaanse voetballers. Italië wint van België, als het maar geen voorbode is van een volgend moment tijdens dit EK. De wereld is wild van Romelu Lukaku, Kevin De Bruyne, Eden Hazard en Thibaut Courtois en ons land prijkt al drie jaar op nummer 1 van de wereldranglijst, maar een stadion om de Rode Duivels op het allerhoogste niveau te laten schitteren is er niet. Het zal de bende van Roberto Martinez overigens amper verstoren in hun doen en laten. Zij hebben slechts één doel: een gouden medaille om de nek op zondag 11 juli in Londen.

Wij zijn er met De Zondag ook aan begonnen. En ons doel is hun doel, vanaf vandaag tot en met 11 juli: vijf Rode Zondagen. Van de eerste titel tot het laatste woord of beeld: wat in deze krant rood kan kleuren, kleurt rood. 4 van de 51 wedstrijden zijn inmiddels afgewerkt, nog 47 te gaan. Van die 47 hopen wij dat de Rode Duivels nog 6 keer present zijn én winnen. De Zondag surft de komende vier weken graag met u mee op die duivelse rode golven. In het zicht van dat verhoopte goud op 11 juli, laten de coronacijfers ons hopelijk toe om weer met meer nog dichter bij elkaar te komen. Bier, wijn, eten, de Rode Duivels op tv en vrienden om mij heen: ik kan amper wachten om dat opnieuw te beleven. Mijn vrouw zucht, ze voelt niets bij dit collectief enthousiasme. Nog minder begrijpt ze mijn kinderlijke bewondering voor die (duivelse) kunst op voetbalschoenen. Als het kan, kijk ik 47 keer. Ik hou van voetbal, zij niet. We houden al lang van elkaar. Liefde is blijven houden van wie iemand echt is en van wat iemand echt maakt.

Het is al langer bekend, in tijden van grote voetbaltoernooien vloeien wij en zij makkelijk in en door elkaar. Zij worden wij, wij zijn zij. Niets is zo krachtig om mensen te verbinden als het voetbal. Iedereen Belg. Niets ook is zo vluchtig als de samenhorigheid gebaseerd op datzelfde voetbal. Iedereen even Belg. Vandaar, aan allen die het gevoel recupereren en verheerlijken: maak er niet meer van dan het is. En aan zij die dat gevoel krampachtig bestrijden: omarm het en dans mee op het ritme van onze jongens. Het is een warme vloedgolf, maar blijft een golf. Ze komt en gaat, ze komt en gaat. Altijd opnieuw. Bij het begin van elke wedstrijd knielen de Rode Duivels, als openlijke steun aan de beweging Black Lives Matter en de strijd tegen racisme. Voorganger Romelu Lukaku voegt er een gestrekte arm en gebalde vuist aan toe. Niet alle voetballers en landen doen dat en nogal wat fans weten zich geen raad met dat gebaar van hun helden. Of het tot iets leidt, durf ik alleen te hopen maar het heeft de minimale verdienste van een prachtig soort verwarring. In de slaapkamer van mijn kinderen stond lang geleden deze spreuk op de muur: Open mind for a different view. Ik hou van Romelu Lukaku. Hij laat ons anders kijken. Hij maakt ons Europees kampioen.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be