Ik zag het als kind en zie het als man: een moederhart is een meesterwerk van de natuur

Pascal Kerkhove, directeur redactie De Zondag, mijmert elke week aan de ontbijttafel over de dingen des levens.

85 is ze, haar naam: Olga M. Tot afgelopen donderdag had ik (en wellicht ook u) nog nooit van haar gehoord. Dat was beter zo gebleven. Olga M. is de mama van Kris Van Dijck, de man van wie het leven op 11 juli plots een slechte film werd. Wakker geworden als eerste Vlaamse ereburger en na één nieuwsflits weggezet als frauderende hoerenloper: ‘Kris Van Dijck betaalde zijn callgirl met uw centen.’ Een hakbijl met meerwaarde, zonder kans op verweer of nood aan extra controle. Politiek spel zonder grenzen, ruwer en brutaler dan ooit tevoren. Olga M. kwam naar Brussel om te genieten van haar zoon,  ze verliet met hem de hoofdstad als opgejaagd wild. Haar reactie enkele uren later: ‘Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.’ Als vandaag iemand die bijbelse woorden in de mond neemt, moet dat wel een mama zijn. We weten het al langer: succes kent vele vaders, bij schaamte staan de moeders op. Onvoorwaardelijke liefde laat zich makkelijk definiëren als de band tussen een mama en haar kind. Moederliefde, ze is sterker dan roestvrij staal, mooier dan dunne mist en zachter dan Chinese zijde. Olga M. is ongetwijfeld geraakt tot in het diepste van haar vezels, maar neemt het op voor haar zoon. Moedig, koelbloedig en overtuigd van haar gelijk. Een verbale omhelzing. Dat doen mama’s. Dat zijn mama’s. Schijnt voor hun kinderen de zon, dan genieten ze in de schaduw. Stormt het, dan staan ze aan het front. Een meesterwerk van de natuur, zo benoemen sommigen het hart van een mama. Meer gelijk is amper mogelijk, ik zag het als kind en zie het als man. Lieve kinderen zijn van iedereen, stoute kinderen van hun mama.

In de living van mijn mama hangt een opvallende kader met daarin twee gepubliceerde teksten. Eentje die voor mij werd geschreven toen ik vijf jaar geleden opstapte bij Gazet van Antwerpen, eentje die over mij werd geschreven toen ik twee jaar later weer begon bij Roularta. Een pijnlijk en een mooi moment uit mijn professioneel leven. Netjes gebundeld, zoals schoonheid en pijn elkaar wel vaker raken als je ze apart benoemt. Die strijdende gevoelens zitten geborgen in mijn hart, bij mijn mama hangen ze zichtbaar tegen de muur. Hoe dat heet? Juist, onvoorwaardelijke liefde.

Maak er een mooie zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be