“Ogen zien niet alleen, soms praten ze ook. En dan zeggen ze vaak meer dan we willen.”

Pascal Kerkhove, directeur redactie De Zondag, mijmert elke week aan de ontbijttafel over de dingen des levens.

Hebt u deze week ook de ogen van Koning Filip gezien? Net als die van u en mij, doen die soms meer dan zien. Ze praten. En als ze dat doen, dan zeggen ze net als bij u en mij, soms meer dan we willen. Koningen doen overigens nog wel meer dingen die u en ik ook doen, maar dit geheel terzijde. Was het kinderlijke verwondering, volwassen afkeuring of toch een lichte vorm van stiekeme jaloezie? Ik weet het niet. Een afwijking van het protocol, was het zeker wel. Als je iemand de hand schudt, kijk je niet naar zijn voeten. Koning Filip keek alleen naar de voeten. Of beter, hij keek naar de dure witte sneakers waarop sp.a-voorzitter Conner Rousseau zijn paleis binnenstapte.  Ik gok op verwondering, al was het maar omdat iedereen dat fantastische gevoel best nooit verliest.

In het paleis mag een bezoeker zijn schoenen aanhouden, dat weet ik. Ik ben namelijk ooit een gesteld lichaam geweest en dankzij die papieren titel uitgenodigd op de nieuwjaarsreceptie van de koning. De eerste keer was een koude winterdag in januari 2008 en koning Albert zat nog zonder DNA-zorgen op de troon.  Ik arriveerde te vroeg op de afspraak, zoals altijd. Ik hou niet van mensen die te laat komen. Eén uur voor aanvang stond ik al aan de poorten van het paleis. Alleen. Logisch, dacht ik, al die andere genodigden waren al veel langer een gesteld lichaam. Of minder beleefd. Plots tikte een man in een strak pak en een draadloos microotje in zijn oor tegen mijn autoraam. Wat ik daar al een halfuur deed? Ik wacht op de koning. Hij lachte niet, ook niet bij het zien van mijn uitnodiging. “U moet in Brussel zijn, meneer. U bent hier in Laken. Als u zich haast, heeft u nog net tijd genoeg om er te geraken én een das aan te doen.” Zijn harde blik was nog verwoestender dan zijn woorden. Ik droeg en draag geen das. Koning Albert heeft dat overigens nooit gezien, ook onder gestelde lichamen moet er verschil zijn…

Ik ben geen gesteld lichaam meer, ik heb het nu. Dat zie ik in de ogen van mijn vrienden…

Maak er een fijne zondag van. Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be