“Het moddergevecht over IS-kinderen is duidelijk: oordelen is zoveel makkelijker dan denken.”

Pascal Kerkhove, directeur redactie De Zondag, mijmert elke week aan de ontbijttafel over de dingen des levens.

Oordelen is zoveel makkelijker dan denken. Mag dit de trieste conclusie zijn na het verbaal moddergevecht van de voorbije week over de terugkeer van zes IS-kinderen? De bijtende woorden vlogen wild in het rond en deden pijn aan ogen en oren. Geen toeval, de kinderen heten niet Jan, Mieke, Piet, An, Bart of Lieve. En we weten het al langer, in crisissituaties komen de hardste woorden vaak vanop de veiligste plaatsen. De strijd tussen lafheid en moed krijgt niet altijd een juiste winnaar. Maar met kinderen? Het maakt mij boos en triest, want met kinderen in nood is het simpel: die help je. Altijd, overal én onvoorwaardelijk. Bijbehorende problemen of moeilijke gevolgen los je nadien op. Geen enkel kind wordt geboren als IS-aanhanger, in de foute omgeving kunnen alle kinderen het worden en niemand zou het mogen zijn. Is het dan niet onze verdomde en primaire plicht om alles in te zetten op die onvoorwaardelijke hulp? Dat vergt moed, juist, maar de kracht van een samenleving meet je niet als de Rode Duivels winnen. Alle kinderen hebben recht op de prachtige onschuld van de kindertijd, of niet soms?

Antwoord overbodig, de vraag volstaat. En ja, helaas is de realiteit pijnlijk anders. Armoede, geweld, honger… We hoeven er niet eens voor naar Syrië, Irak of Afrika. Ook bij ons zijn kinderen al te vaak het slachtoffer van volwassen dwaasheid. En niemand kiest ervoor om slachtoffer te zijn, laat staan dat je daar als kind ook nog eens voor gestraft wordt. Ken jij overigens één vader of moeder die vindt dat zijn of haar kind een extra straf verdient voor het eigen crimineel gedrag? Ik niet. En als ze bestaan, ken ik ze liever niet. Zelf heb ik mijn kinderen ook gestraft, maar altijd als wezenlijk en noodzakelijk onderdeel van de opvoeding. Niemand doet het graag, maar soms moet het. Een jongen wordt niet vanzelf een goeie man, een meisje niet vanzelf een goeie vrouw.

Deze zes jongens en meisjes hebben hun oorlogshel ingeruild voor een nieuwe thuis. Hopelijk vinden ze hier in de noodzakelijke anonimiteit en warmte alsnog een deel van hun gestolen onschuld terug. Als kind leer je leven met onbeantwoorde vragen, als volwassene word je daar boos van. En ook deze kinderen worden straks volwassen.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be