Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Durven leven maakt ons meer mens dan dat niet te durven. Altijd, overal én ook op 60 …”

Goeiemorgen,

Ik ben weer een illusie armer en een ervaring rijker: het leven ziet er niet anders uit op 60 dan de dag voordien op 59. Er was 241 kilometer file die ochtend, de zon deed haar best om zichtbaar iets te betekenen, er kwamen talrijke wensen van geliefde mensen, er was veel lof voor de knappe prestatie van Club Brugge en weinig begrip voor het doorbetaalde loon van de zieke politica Sihame El Kaouakibi, de centen van Pukkelpop claimden de waan van de dag, ik at mijn boterhammen met kaas en hesp op bij een tas koffie, de aanloop naar het overlegcomité van de dag nadien bracht hoop op een leven zonder mondmasker, ik praatte veel over mijn nieuwe leeftijd en een collega legde haarfijn uit dat 60 vandaag anders is dan 60 vroeger. Soms is het best fijn gewoon te geloven wat jou wordt verteld. Er was nog een drink met collega’s en dan reed ik naar huis. Of er nog iets bijzonder kwam die avond, wist ik niet. Zo mogelijk nog minder wist ik of ik dat wel wilde.

Wat hebben wij toch met leeftijden?

Zestig. Het getal roept niet meteen emoties op zolang het niet over leeftijd gaat. Ik kan het mij amper nog herinneren, maar het moet van de overgang van 29 naar 30 geleden zijn dat het getal achter mijn naam mij zo fel heeft beroerd. Zestig. Al enkele dagen zie ik mezelf als dertiger of veertiger kijken naar mijn vroegere baas van 60. De moed waarmee ik mezelf overtuig dat je maar zo oud bent als je je voelt, verdampt meteen. Je bent zo oud als je bent. Zestig, het is de geplande start van mijn vierde levensblok van twintig jaren waarin lichaam en geest meer aandacht en respect verdienen. Ik wil graag tachtig worden en nooit meer tachtig wegen. Ik wil nog veel toekomst, ook al is het verleden groter en rest minder tijd dan er al was.

Wat hebben wij toch met leeftijden?

Het lijkt een getal. Niet meer, niet minder. Het bestaat vaak uit één, meestal uit twee en uitzonderlijk uit drie cijfers. Waarom schreeuwen we het die ene keer dan graag uit om het daarna nog liever te verzwijgen? Natuurlijk ben ik al 18. Ik ben zeker nog geen 60. Hoe kom je erbij te denken dat ik de 40 al voorbij ben. Wat een compliment te denken dat ik nog maar 45 ben. Er zijn ook die bizarre namen bij de ronde getallen: een nieuwe voordeur, de volgende tramlijn. Waarom is leeftijd zo vaak de voorloper op een oordeel? Waarom willen we eerst graag ouder zijn om daarna vooral de eeuwige jeugd na te streven? Waarom vinden we dat onze leeftijd eerst te weinig vertelt en dan weer te veel? Waarom denken we eigenlijk dat die iéts vertelt? Er is overigens niets dat helpt. Leeftijd is onze trouwste vriend of vervelendste vijand. Altijd daar en groeiend. Onmiskenbaar. Ontegensprekelijk. Onherroepelijk. Bij leven onuitroeibaar. Ik probeer van elke leeftijd geen gemiste kans te maken. En durven leven maakt ons meer mens dan dat niet te durven. Altijd, overal én op 60 …

Die avond loop ik met mijn lieve echtgenote naar het restaurant van onze dochters. Er wacht niets bijzonder, zegt en herhaalt ze. Soms is het best fijn niet te geloven wat jou wordt gezegd. Enkele minuten later verandert niet mijn leven, maar wel die dag. Zes mannen zitten al aan een tafel, de Okavango-tafel. Daar halen we warme herinneringen op, koesteren we nieuwe dromen. Eén plaats is nog vrij. Zes mannen zingen zachtjes happy birthday, deden we dat anders of harder op twintig? Lea geeft mij een kus en laat me dan. Zes mannen lachen, zes mannen eten en drinken, zes mannen geven mij een prachtig cadeau, zes mannen maken mij week. Zes mannen, samen meer dan 300 jaar oud en meer dan 100 jaar vriendschap. De avond groeit en bloeit, de aanleidende leeftijd verdwijnt. Er volgt nog een dessert met een kaars. Het is nu zeker en als moment voorbij, ik ben zestig. In mijn hoofd klinkt Jean Gabin: ‘Als iemand van je houdt, schijnt de zon.’

We zijn blij en gaan naar huis.

Vriendschap is nooit een illusie.

Vriendschap is op elke leeftijd een rijke ervaring.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be