“In het onverwachte schuilen wel vaker verrassende inzichten of verfrissende schoonheid.”

Pascal Kerkhove, directeur redactie De Zondag, mijmert elke week aan de ontbijttafel over de dingen des levens.

Waarover zal ik het deze zondag hebben? Met die onverwachte vraag open ik op zaterdag een pittig gesprek aan onze ontbijttafel. Meer dan dertig weken al laat ik mijn echtgenote als eerste deze column lezen. Haar mening is mij veel meer waard dan ze soms zelf denkt. Nu wil ik graag haar gedacht niet na het laatste, maar voor het eerste woord. In het onverwachte schuilen wel vaker verrassende inzichten of verfrissende schoonheid.

Wat is er deze week allemaal gebeurd, vraagt zij. We kijken in kranten en forceren onze gedachten. Wat weten we nog? Ik heb het spontaan over zwarte vrijdagen, rode neuzen en warme weken. Bo Coolsaet valt als naam, harder nog dan zijn val als man van eer. We roepen nu door elkaar: betogende poetsvrouwen en cultuurvrienden, teruggekeerde IS-vrouwen, mannen met messen in Den Haag en Londen, mannen en vrouwen met holle woorden in de Wetstraat, eenzame mensen in heel Vlaanderen, Club Brugge in Istanboel, Wout van Aert in de arbeidsrechtbank…

Waarover hebben we met elkaar gepraat, vraag ik. Er valt een korte stilte. De kloof tussen wat we nog weten en wat blijft hangen, is groot. Een boeiende oefening, al komen we snel bij de hartverscheurende getuigenis van een oma die met haar kleinzoontje in de armen een dodelijke val van de trap maakte. De bijbehorende vraag dringt binnen met windkracht 10: hoe overleeft de liefde tussen man en vrouw of moeder en zoon een dergelijk drama? We weten het niet. Onze kleindochter is drie en kwam al vaak onze trap af. Vroeger in onze armen, nu aan een hand en straks alleen. Wat zijn wij gelukkig dat we gewoon van elkaar mogen houden. Een man van mijn leeftijd stuurde mij deze week onverwacht een mail. Moedig vechten tegen kanker en moeilijk praten over de dood, het is sinds enkele maanden zijn leven. Plots, brutaal en onherroepelijk. Hij stuurde mij ook een mooi gedicht over de dood, ik las het als een krachtige omarming van het leven.

Na het ontbijt zeg ik tegen mijn vrouw, laten we dat altijd doen.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be