Pascal Kerkhove, directeur redactie: “We zien, horen en voelen het weer elke dag: niets is zo bijzonder als een normaal leven”

Goeiemorgen,

In een normaal leven luister ik naar iedereen en geloof ik velen niet. Ik was nog een jonge journalist toen die wijsheid mij via een oudere collega ter ore kwam, maar in al mijn jeugdige overmoed geloofde ik de man uiteraard niet. Zijn woorden raakten wel gebeiteld in mijn hoofd en zitten daar nog altijd, netjes opgeslagen in een van die vele wonderbaarlijke kamers van het geheugen. Ik heb ze de vele voorbije jaren vaak gebruikt, zowel privé als professioneel. Je bent niet altijd een leugenaar als je de waarheid niet vertelt, je bent niet altijd een goed mens als je dat wel doet. Vandaag ben ik die oudere collega en fluister ik die gouden raad al eens in jongere oren, zo gaat dat in een normaal leven.

In een oorlog bestaat de waarheid niet, of beter, ze is overal. Vladimir Poetin verkondigt zijn flagrante leugens in geschenkpapier, netjes ingepakt als eigen waarheid. Hij weet dat als je die vaak en lang genoeg herhaalt, mensen het wel geloven. Ze moeten het geloven, wapperend met Russische vlaggen in een vol stadion. In een oorlog is niets wat het lijkt. Of toch: mensen lijden, mensen sterven.

In een normaal leven was ik gisteren even ontgoocheld omdat Wout van Aert niet kon winnen in Milaan-Sanremo en zou ik het fijn vinden als AA Gent vandaag een optie neemt op een plaats in de playoffs van het voetbal door wel te winnen van Anderlecht. Het mag op een diefje, na een blunder van de doelman of een zoveelste vergissing van de VAR… Alles voor de winst, in een normaal leven leidt dat alleen tot emotionele discussies tussen trainers en scherpe commentaren van analisten op tv. Voetbal is geen oorlog.

In Oekraïne wordt niet meer gevoetbald.

In een normaal leven word ik welgezind wakker als de zon mijn ogen prikkelt, de nachtelijke stilte langzaam het pleit verliest van de ochtend, ik de geur van koffie ruik en mijn arm kan leunen op de schouder van mijn echtgenote. Dan kus ik haar en de dag, elke dag. Op de radio klinken de verhalen over de oorlog steeds luider, steeds gruwelijker. Soms kies ik voor de veilige stilte.

In een oorlog is ook de stilte dreigend en wordt niemand welgezind wakker. De ochtend brengt geen keuze of genot, tenzij misschien de opluchting dat alweer een nacht is overleefd. De ochtend is zot en doet pijn, elke dag.

In een normaal leven sterven grootouders eerder dan ouders en ouders eerder dan hun kinderen.

In een oorlog is niets normaal.

In een oorlog gebeurt alles.

Vele Oekraïense generaties zijn in enkele weken hun man, hun vrouw, hun kinderen, hun ouders, hun grootouders, hun collega’s of vrienden verloren.

Wij zijn niet in oorlog, we kijken toe.

Zij vechten voor zichzelf én voor ons.

We bewonderen hun heldenmoed.

We helpen zoveel we kunnen en tot tegen de grens, even letterlijk als figuurlijk.

Het wordt een erg dunne grens.

In ons normaal leven drink ik vandaag koffie met mijn mama, ze wordt volgende maand 90.

We zien, horen en voelen het elke dag: niets is zo bijzonder als een normaal leven.

Maak er een ‘gewone’ zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be