“Sterven is het voltooid deelwoord van leven, maar dan moet je wel geleefd hebben.”

Pascal Kerkhove, directeur redactie De Zondag, mijmert elke week aan de ontbijttafel over de dingen des levens.

Het is goed om ’s avonds voor het slapen gaan ‘in eigen hert’ te kijken, zo leerde ik lang geleden uit het hoofd. Vandaag stemt het mij tevreden dat ik die woorden niet vergeten ben. Laat een blik in de spiegel je nog toe te zien wat je wil zien, het eigen hart liegt nooit. Het is dus goed om ’s avonds ‘in eigen hert’ te kijken. Jammer dat we kinderen verplichten die woorden te kennen en volwassenen ze vrolijk weer mogen vergeten. Zoals zo vaak, staat hier de wereld op zijn kop.

Het is ook goed om overdag naar het nieuws te kijken of te luisteren, al ben ik ’s avonds meestal blij veel van de gehoorde woorden alweer te zijn vergeten. We maken zoveel lawaai om weinig. Zou het nog kunnen, vraag ik mij wel eens af. Zou het in deze polemische tijden nog kunnen dat iemand iets vertelt, hoopt, vraagt of wilt én dat iedereen het daarmee eens is? Het lijkt ondenkbaar. Neem de Brexitsaga. Nog vooraleer iemand ja heeft gedacht, roepen al jaren minimaal twee anderen luidop nee. Of omgekeerd. Midden al dat verbaal geweld, vroeg vrijdagochtend een zachte stem van de Gezinsbond op de radio plots om een ruimere wettelijke erkenning van sterrenkindjes. Stilte vergezelde haar warme woorden, ver weg van die artificiële nood aan een koud wederwoord of obligate kritische vraag. En ik dacht, ja het kan nog. Sterven is het logische voltooid deelwoord van leven, maar dan moet je wel geleefd hebben. Maar wanneer begint dat? Pas na 140 dagen in de buik van een mama krijgt een baby van de wet de kans op een naam en een officiële dood. Jammer, want rouw laat zich niet begrenzen. Meer zelfs, als één emotie recht heeft op de allerindividueelste expressie, dan is het rouw. Mama’s en papa’s van sterrenkindjes hebben geen apart, groter, kleiner of afwijkend verdriet. Ze verdienen een wet die hen toelaat dat verdriet op elk moment een eigen gezicht te geven, te beginnen met een naam. Dan schitteren straks aan de hemel niet alleen de Grote Beer of de Poolster, maar ook Eric, Mieke en de vele andere kindjes die stierven zonder ooit echt te hebben geleefd. Zou het kunnen dat iemand daar tegen is?

Maak er een fijne zondag van. Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be