Pascal Kerkhove, directeur redactie De Zondag: “Aan de mensen van de Waregemse spoed en bij uitbreiding al hun collega’s in Vlaanderen, een dikke merci. Jullie verdienen alle respect”

Goeiemorgen,

Het is niet omdat je even verloren loopt, dat je (voor) altijd de weg kwijt bent. Het leek mij wel een mooie en milde gedachte bij het begin van deze geplande kerstcolumn. Nu De Zondag uitzonderlijk al op zaterdag bij de bakker of in de supermarkt ligt, zag ik mij verplicht ook het denk- en schrijfwerk te vervroegen. Het mochten bijzondere woorden worden, deze kerstperiode verdient dat. Ik ben niet gelovig, maar hou wel van de warme sfeer van verbondenheid waarin deze donkere dagen onmiskenbaar baden. En voor alle duidelijkheid: dit is geen oordeel over wie aan dat gevoel wél een religieuze betekenis of invulling geeft. Met religie is niets mis, zolang ze zich niet boven de wet plaatst of, erger nog, de wet wordt. Een klein bericht in de krant De Morgen trok woensdag mijn aandacht. De Taliban verbieden jonge vrouwen om naar de universiteit te gaan. Geen echte verrassing, maar kan het nog duidelijker? Ik laat iedereen graag zijn of haar god kiezen, iedereen moet wel een leven zonder god kunnen leiden als hij of zij dat wil. Vandaag en morgen vieren we allemaal kerst, met of zonder god. Het is goed te beseffen dat heel veel mensen dat niet kunnen én dat we onze vrijheid best goed koesteren.

Het is niet omdat je een kerstfeest plant dat het er ook komt. In de klassieke voorbereiding op een gezellige avond met mijn mama, onze kinderen en kleinkinderen raakte donderdag plots een en ander overhoop. Na enkele uren met mijn mama op de spoedafdeling van het ziekenhuis in Waregem werd duidelijk dat het geen gewone kerst zou worden. Het waren leerrijke uren. En voor zover het nog kan, is mijn respect voor alle mensen op de spoed nog groter worden. Net als bij al hun collega’s in de rest van Vlaanderen, was het superdruk. Al bij de ontvangst, kreeg ik van een mevrouw vriendelijk te horen dat er nog veel wachtenden waren. Ik zei: ‘Als wachten het ergste is wat ons kan overkomen, ben ik een gelukkig man’. Ze lachte even, net als alle andere verpleegkundigen en/of dokters die zich nadien met volle overgave over mijn mama ontfermden. Zij liepen van kamer naar kamer, namen intussen de telefoon op, staken allerlei buisjes, namen bloed af, deden onderzoeken en gaven ons een flesje water. Wij moesten alleen wachten. Aan al die mensen op de spoed, een welgemeende en dikke merci. Jullie verdienen zoveel meer respect dan jullie vaak krijgen.

Mijn mama komt niet naar het feest, zij wordt nu goed verzorgd in het ziekenhuis.

Ik ben ook niet op het feest. Na die dag op de spoed leek de oprukkende griep ook mij in zijn greep te krijgen. Of was het toch iets anders? Voor alle zekerheid toch nog even een staafje in mijn neus geduwd. Ik was de voorbije drie jaar nooit positief, maar je weet nooit. Het resultaat: twee duidelijke streepjes. Corona! Het vermaledijde virus heeft me alsnog te pakken. Voorlopig voelt het mild aan, maar kerst wordt de letterlijke versie van ‘home alone’…

Daarin sta ik dan helaas weer… niet alleen, zo leren de vele armoedeverhalen die ons in deze Warmste Week bereiken. Te veel mensen raken om allerlei redenen (even) de weg kwijt, maar daarom zijn ze echt niet voor altijd verloren.

Maak er een mooi kerstweekend van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be