Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Als het logisch lijkt om iemand te haten, hoe leer je dan om dat niet te doen?”

Goeiemorgen,

Beloofd (1), deze zondagse mijmering gaat niet over mondmaskers. Ik heb het een beetje gehad met het onophoudelijke gezaag, geklaag, geschrijf, geroep en getier over dat stukje stof. Rest die ene vraag: waarom zijn al die mensen toch zo graag boos? Het opgezette pingpong tussen virologen, journalisten, politici, analisten en andere opiniemakers verdient geen schoonheidsprijs. Vaak claimen ze het algemeen belang, in realiteit bedienen ze vooral zichzelf. Waar is het vloeiende samenspel tussen politici en virologen gebleven? Ieder zijn plaats, ieder zijn rol, ieder zijn aandeel, samen voor het grotere doel en met gedeelde waardering. “Blijf in uw kot”, roept Maggie De Block niet langer tegen de bevolking, maar tegen de adviserende wetenschappers. Op hun beurt rollen die net niet vechtend over straat, enkel nog overtuigd van het eigen grote gelijk. Conclusie van de week? Het gat in de markt ligt voor het grijpen: een pilletje tegen te grote ego’s. Of zouden mondmaskers helpen?

Midden die tsunami van geveinsde boosheid waren daar plots die mooie en milde woorden van Laurence Van Bree en Songul Koç: “Hij is nog jong en verdient een tweede kans.” Hij, dat is Hans Van Themsche, veertien jaar geleden de doorgedraaide jongen van 18 die het leven van beide vrouwen verwoestte. Songul Koç overleefde ternauwernood een kogel in de rug, Laurence Van Bree zag haar dochtertje Luna koelbloedig vermoord. Twee vrouwen, fysiek en mentaal getekend voor het leven, gunnen de aanstoker van dat leed sneller een tweede leven buiten de gevangenis dan de strafuitvoeringsrechtbank. Zonder enige twijfel nu al hét gebaar van het jaar en goed voor een of andere Nobelprijs. Geen van beide vrouwen kijkt uit naar dat soort eerbetoon. Ook zij willen verder met hun tweede leven, zo laten ze weten. En hoe niemand beter wordt van een leven vol haat.

En of dat binnen komt. Mij maakt het even stil als nederig. Ik wil beide vrouwen danken, hen omarmen mocht het mogen of kunnen. Zelden hadden zachte woorden meer kracht, zelden zag ik zoveel gekwetste schoonheid, nooit voorheen voelde ik zoveel bewondering voor mensen die ik niet ken. Zou ik dat kunnen? Geen idee. Zou ik dat willen kunnen? Heel graag. Hoe diep in jezelf moet je wroeten om die deur te openen? Haat geeft geen langdurige energie, integendeel. Veel meer dan de persoon die je haat, ben je zelf het slachtoffer van dat bijtende gevoel. Niet de ander, maar jij gaat langzaam kapot. Het kost wellicht weinig moeite om die theorie te erkennen, des te meer moed en volharding vergt het om in het echt die strijd met jezelf aan te gaan. Hoeveel foute prikkels moet je negeren, hoeveel muren moet je slopen, hoeveel hordes moet je nemen, hoeveel tegenstand moet je overwinnen? Als het logisch is om iemand te haten, hoe leer je om dat niet te doen? Lessen in leven. Meer dan wie ook verdienen Laurence Van Bree en Songul Koç de rust en sereniteit die ze wensen. Helemaal anders is dat voor hun woorden en gedachten, die worden best niet vergeten. Die worden best nooit vergeten.

Beloofd (2), als ik straks mijn zondagse boodschappen doe, draag ik een mondmasker. Niemand hoeft mij daartoe te verplichten. Mag ik het gewoon een kwestie van gezond verstand noemen?

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be