“Reizen is een van de weinige dingen waarvoor je betaalt én waarvan je rijker wordt”

Net voorbij halfweg, zover zit ik in mijn vakantie. Het is zo’n moment dat altijd dubbele gevoelens oproept: spijt omdat er al veel voorbij is en goesting om nog volop te genieten van de rest. Vakantie telt drie levens: het verlangen, de beleving en de herinneringen. En anders dan in de liefde, mag je bij vakantie ook genieten van het einde omdat meteen daarna het verlangen naar het nieuwe begin volgt. Vakantie is nooit voor eeuwig, liefde hopelijk wel.

Wij vertoeven in Italië. Na een warm en confronterend kunstbad in Venetië, volgden enkele dagen platte rust in het schilderachtige vissersdorpje Chioggia. Op de Biënnale zag ik veel schoonheid, maar werd ik weinig geraakt. Eén zin, ergens middenin een flitsende film in het Franse paviljoen, bracht mij wel tot stilstand. ‘Waar je bent, is niet belangrijk. Wat telt, is waar je vandaan komt en waar je naartoe gaat.’ We vergeten het vaak, maar ook thuis zijn we ergens onderweg. We zoeken. We zijn. We dwalen. En ja, er zijn ook mensen die nooit dwalen maar altijd de weg kwijt zijn. Ik zag een man op het volgepakte strand van Sottomarina. Rond zijn gespannen nek hing een gouden ketting, onder zijn te dikke buik een fluogroene short. Twee meter verderop speelde zijn zoontje met een zwart meisje in het zand. Het mannetje wiebelde en leek op zoek naar evenwicht, zoals dat gaat met mannen van één en vaak ook veel ouder. Zij huppelde stijlvol en standvastig van de ene voet op de andere, zoals dat gaat met vrouwen van drie en vaak ook veel ouder.  Hij lachte luid, zij schaterde schattig. Een prachtig tafereel, tot de man het beter vond dat zijn blanke zoon niet langer speelde met dat zwarte meisje. Het mannetje krijste en kreeg een tik tegen de poep, het meisje zocht en vond verbouwereerd uitleg in de ogen en woorden van haar veel slimmere mama. Rauw racisme op een onschuldig strand, zomaar. Domheid neemt helaas zelden vakantie. Wanneer pikken kinderen die volwassen dwaasheid overigens op en kan Marc Coucke geen pilletje uitvinden om die invloed teniet te doen?

Met enkele vrienden zoek ik nu de schaduw op van de Dolomieten. Samen wandelen, eten, drinken, praten, lezen, zalig niets doen… Een prachtig gevoel. Voor wie het wil en kan, bestaat geen twijfel: reizen is één van de weinige dingen in het leven waarvoor je betaalt én waarvan je rijker wordt.

Maak er een mooie zondag van. Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be