Pascal Kerkhove, directeur redactie: “Beste klimaatbewuste jongeren, een welgemeende merci. Met de precisie en kracht van De Bruyne schoppen jullie ons een groen geweten”

Goeiemorgen,

We wisten het, we weten het en we ervaren het allemaal dag na dag opnieuw: het gras is niet altijd groener aan de overkant. Het is overigens maar de vraag of dat gras altijd getrimd groen moet zijn. Sinds de prachtige ‘Maai Mei Niet’-actie van onze Knack-collega’s weten we beter: niets zo goed voor de biodiversiteit dan een klein stukje ongerepte wildernis in alle Vlaamse tuinen. De levensbelangrijke bijen varen er wel bij, de bloemen en planten worden er blij van en de mensen ontdekken de bijbehorende nieuwe geneugtes van de eigen tuin. Lang zullen we leven…. Het kan nog. En ja, het is ook echt genieten van deze late zomerdagen in oktober. Maar evenzeer, laat ons doorheen die schone schijn kijken en echt gevolg geven aan de meest gehoorde uitspraak van het moment. Dit weer is toch niet meer normaal, meneer. Neen dus. Het gaat niet goed met ons klimaat. Tot daar het slechte nieuws, maar er is hoop. We willen die hoop ook zien en voelen, bij onszelf én bij wat de overheid onderneemt. We kijken de toekomst best somber tegemoet, maar geloven dat het nog goed komt. Dat het nog goed kan komen. De toestand is ernstig maar niet hopeloos. We verwachten meer van onze politici en willen ook zelf beter doen. Het blijkt allemaal uit de resultaten van onze grote bevraging (zie pagina’s 2 tot 11) over duurzaamheid.

Deze Groene Zondag bulkt van de inspiratie om duurzamer te leven. Het is de bewuste manier waarop we met De Zondag de klimaatproblematiek behandelen. Positief informeren en inspireren, ver weg van dat klassieke belerende vingertje dat al te lang ook mooie groene gedachten van een zure rand voorzag. Niemand kan in zijn eentje het klimaat redden, maar we kunnen en moeten er allemaal wel iets aan doen. Hoe jammer dat onze beide ministers van klimaat Tinne Van der Straeten (federaal) en Zuhal Demir (Vlaams) daarover niet samen in gesprek wilden gaan in deze krant? De harde en gemene woorden over elkaar zijn niet bij te houden, vooral vanuit hun respectievelijke partij. Het is helaas hopeloos zoeken naar verbindende woorden met het oog op een gezamenlijke oplossing. Als journalist betreur ik dat, als burger is dat in deze moeilijke tijden ronduit triest. Waarom praten velen toch zo vaak als ze beter zwijgen en waarom zwijgen sommigen als ze moeten praten?

Ik ben overigens geen toonbeeld van goed klimaatgedrag, daarvoor weegt die wekelijkse vuilniszak op dinsdag echt nog te zwaar. Maar begint niet alles met zelfkennis? Ik doe mijn best en stel al even in vraag wat ik tien jaar geleden normaal vond, met dank aan die vele klimaatbewuste jongeren. Met de precisie en kracht van Kevin De Bruyne schoppen jullie ons een groen geweten. Een noodzakelijk geweten. Het is vaak best een moeilijke spreidstand, zo bleek bij een van de vele kampvuurgesprekken tijdens onze recente reis naar Botswana. Is het nog wel verantwoord om dat soort reizen te maken? Blijf je niet beter gewoon altijd thuis als je deze resterende ongerepte natuur maximaal wil beschermen tegen menselijk gedrag? Iedereen thuis! Het idee alleen al bezorgt mij koude rillingen. Ik mag niet denken aan een propere wereld waarin niemand nog verder komt dan de eigen tuin, regio of land. Welke beperkte mensen worden we dan?

Als Tom Jones op de radio klinkt, zing ik graag luidkeels mee. “It’s good to touch the green green grass of home”. Dat prachtige gevoel van thuiskomen kan je helaas niet ervaren zonder te reizen…

Maak er een fijne (groene) zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be