Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Het is zalig om geloofd te worden. Het is ook riskant, want vaak loert net dan de binnenweg naar de leugen om de hoek.”

Goeiemorgen,

Weet u nog waar u was op vrijdag 23 februari 2018? Ik niet. Weet u nog wat collega’s of vrienden in de dagen nadien tegen u hebben gezegd? Ik niet. Weet u nog welke mails u in de daaropvolgende weken of maanden hebt ontvangen? Ik niet. Weet u nog wie u in die periode wel of niet hebt gezien en wat er tijdens die gesprekken is gezegd? Ik niet. Zou u het antwoord kennen als u daar plots allemaal naar wordt gevraagd? Ik niet. Als u op dat moment minister van Binnenlandse Zaken was en er bleek een man gestorven na een hardhandig optreden van de politie, zou u dan vandaag als Minister President van Vlaanderen boudweg antwoorden dat u hierover met niemand hebt gesproken en/of dat u het zich niet meer herinnert als weer even later het tegendeel blijkt? Ik niet. Ik ben geen minister, Jan Jambon wel. Hij herleidde gisteren zijn optreden in de zaak Chovanec tot ‘een communicatiefout’. Voor het eerst en ongetwijfeld niet toevallig, voegde hij ook een boodschap van medeleven voor de echtgenote van de overleden Jozef Chovanec toe. Het mag nogmaals duidelijk zijn, crisiscommunicatie is een vak.

Als ik deze ochtend bij het ontbijt een verhaal vertel, is het fijn te voelen dat mijn echtgenote mij gelooft. Als ik later op de dag praat met mijn kinderen of mama, doet het goed te weten dat ook zij mij geloven. Als ik morgen of later deze week een gesprek heb met vrienden, nemen zij aan dat ik niet lieg. En ook dat gevoel doet goed. Al deze mensen zijn het vaak niet eens met mij – gelukkig maar en vooral houden zo –  maar zijn niet bang voor leugens. Het is ook de reden waarom ik hen geloof. Het is zalig om geloofd te worden. Het is ook best riskant, want net dan loert de binnenweg naar de leugen wel vaker om de hoek. En we weten het al langer, de ene leugen is de andere niet.

Hoe zou de zondag van Jan Jambon zijn? Bij het ontbijt, of later op de dag. En hoe vergaat het hem de rest van de week, bij vrienden of collega’s? Kent hij nog dat heerlijke gevoel van geloofd te worden of vertoeft hij nu onvermijdelijk op het glibberige pad van wantrouwen en ongeloof? We weten het ook al langer, integriteit maakt de mens. Privé en professioneel. We weten het zo mogelijk nog langer en beter, integriteit bepaalt niet wat je bereikt. Door een politieke bril bekeken, komt Jan Jambon weg met zijn uitleg. De rangen worden gesloten, zijn partners in de Vlaamse regering vragen niet om zijn ontslag. Een deel van de oppositie doet dat wel, een ander deel opvallend niet maar ook dat is politiek. Selectieve boosheid of verontwaardiging is een noodzakelijk talent voor wie het in die wereld wil maken. Het ene incident is nu eenmaal het andere niet, ook al lijken ze verdacht veel op elkaar of zijn de gevolgen van datgene waarover je boos bent véél minder erg dan die waarover je geen verontwaardiging voelt. Soms vliegen wat strandstoelen door de lucht en staat het land op stelten, dan weer sterft een man en blijft het ijzingwekkend stil.

Ik heb niet het minste talent voor politiek en ben daar niet rouwig om.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be