“Bergen leren mensen lessen: na liefde is vriendschap het mooiste dat je kan voelen”

Ik heb de voorbije week de lekkerste cola uit mijn leven gedronken. Het was maandagnamiddag en het verlossende einde van een flinke wandeltocht op de Monte Grappa lag hooguit honderd meter hogerop. Ik zat op een rotsblok, compleet uitgeteld. Even voordien hadden we nog grappen gemaakt met een Italiaanse herder. De oude man wenste ons een fijn einde van de wandeling en lachte smakelijk. Een onuitgesproken verwittiging: het wordt nog pittig tot boven. Een halfuur klimmen, zo gaf de wegwijzer aan. Nooit geweten dat een halfuur zo lang kan duren. Ik stapte steeds meer gebogen, mijn passen werden almaar kleiner, mijn adem stokte en plots stond hij daar: de man met de hamer. Ik ken hem nu ook en vind het geen fijne mens. Geen meter raakte ik nog vooruit. Mijn geest zei ja, mijn lichaam neen. De zon beukte op mijn gezicht, het zweet vond massaal zijn weg naar de zoutranden op mijn kletsnatte hemd. Het was geen zicht, nog minder een zorg. Even rusten en weer doorgaan, dacht ik, maar hooguit twintig meter verder blokkeerden de benen opnieuw. Eén keer, twee keer, drie keer… Ik was nog wel een mens met een doel, maar zonder energie. Zelfs denken lukte nog amper. Ik zag de rest van de groep kleiner worden en stuurde koppig ook de laatste vriend vooruit. De top lag binnen handbereik. Ik kon hem zien en ruiken, ja zelfs bijna voelen, maar alleen lukte het mij niet.

Iets meer dan honderd jaar geleden lieten op deze flanken van de Monte Grappa duizenden jonge soldaten het leven in een van de historische gevechten uit de Italiaanse oorlogsgeschiedenis. Daar op de top stond het statige momument voor hen, uit respect. Voor hun heldenmoed. Hun doortastendheid. Hun opoffering. Daar net onder de top zat ik op dat rotsblok, uitgeteld door een wandeling. Verder weg van heldenmoed en opoffering kan een mens amper zijn. ik voelde mij klein. Die jonge rekruten werden niet gered, ik uiteraard wel. In de dofheid der dingen hoorde en zag ik mijn goeie vriendin Christine dat laatste stukje berg weer afdalen met in haar linkerhand een pas gekocht en fris blikje cola. De beste zoete zonde uit mijn leven en klare taal. Bergen leren mensen lessen die we ook op het vlakke best niet vergeten: na liefde is vriendschap het mooiste dat je kan voelen.

Maak er een dag van. Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be