Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Wat zou je ervan denken als we op deze zondagochtend met zijn allen eens diep ademhalen?”

Goeiemorgen,

Wat zou je ervan denken als we op deze fijne zondagochtend met zijn allen eens diep ademhalen? We nemen zoveel mogelijk zuurstof langzaam binnen via de neus, houden die even vast en blazen die daarna via neus of mond rustig opnieuw de wijde wereld in. Het is eigenlijk best vreemd. We ademen duizenden keren per dag maar de achteloosheid waarmee we dat doen, staat in schril contrast met de noodzaak ervan. Zonder adem geen leven, dat weten we, maar evenzeer is (goed) ademen essentieel voor een mooi evenwicht tussen ons mentaal en fysiek welzijn. En zijn we daar in deze barre coronatijden niet allemaal koortsachtig naar op zoek? Eén goede ademhalingsbeurt duurt gemiddeld tien seconden. Het kan wat langer of wat korter, maar tien seconden is een mooi gemiddelde. Het lijkt niets, maar de impact van tien seconden bewust ademen, is groot. De optelsom van meerdere keren bewust ademen, is ronduit gigantisch. Niet zweven, gewoon ademen.

Mij helpt het alvast mezelf te wapenen tegen de meedogenloze en onophoudelijke stroom aan corona-informatie. Feiten. Meningen. Nieuws. Halve waarheden. Hele leugens. Kritische analyses. Wankele studies. Welgekozen cijfers. Eigen en andere duiding…. Je kan geen radio, tv, krant, tijdschrift, website of social media meer openen, of je krijgt het allemaal door de strot geduwd. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Het ene feit is nog niet gecontroleerd en er is al een ander. De ene expert is nog niet uitgepraat of er is al een volgende met een andere mening. De ene rel is nog niet geluwd en er is alweer een andere analyse. De ene beslissing is nog niet genomen, laat staan toegelicht, of het had al een andere moeten zijn. De scholen en of die dicht moesten, de kinderen en of die mochten spelen, de vaccins en wanneer die er moesten zijn of voor wie ze nu wel/niet werkten, de varianten van het virus en hoe besmettelijk die waren, Nederlandse rellen en hoe die anders zijn dan bij ons, de farma-industrie en hoe die ons wel/niet heeft bedot, de politici en hoe die de ene dag te soft en de volgende alweer te streng zijn…. We maken er met de media graag dagelijks wereldnieuws van, maar kunnen er niets aan doen. We kunnen er nooit iets aan doen. Het zijn de anderen, altijd de anderen.

Intussen mogen we weer naar de kapper. En hoezeer de noodzaak mij vanuit de spiegel dagelijks toelacht – of is het uitlachen? – , ik doe het nog even niet. Tot drie dagen geleden was het verband tussen mijn kapper en mijn mentaal welzijn mij overigens onbekend, maar ik huiver nog meer bij de zoveelste tsunami aan goedkope kritiek op die beslissing. Het virus teert op menselijke contacten, dus wordt elke toegestane stap richting het vrije leven een bijzonder moeilijke evenwichtsoefening. Wie schaatst, aanvaardt dat hij kan vallen. Willen we dan ook de onzekerheid die onlosmakelijk met ons coronaleven verbonden is, eindelijk eens recht in de ogen kijken?

Ik adem.

Met wat zondagse afstand, denk ik dat in deze crisis vooral het belang van onze eigen gezondheid en wat we daaraan kunnen doen, erg onderbelicht blijft. Op 16 september word ik 60 en wil ik 75 kg wegen, vandaag ben ik ergens onderweg tussen de start bij 85 en dat beoogde ‘kathedraal van een lichaam’. Ik volg geen goeroe en doe niets speciaals, maar eet gewoon minder en beweeg meer. Even eenvoudig als haalbaar. En nee, die keuze om gezonder te leven, geneest mij straks niet van corona of ander onheil. Het is mijn kleine bijdrage aan het nieuwe en gevaccineerde normaal dat ons tegemoetkomt. Het is mijn kleine bijdrage aan mezelf.

Ik adem diep.

Wat zou je ervan denken als we dat op deze eerste sneeuwzondag met zijn allen doen? We lezen, horen of zien vanavond dan wel weer wat we de hele dag niet gemist hebben.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be