“Wie voldoende leert uit gisteren, hoeft niet bang te zijn voor morgen. Maar willen we dat nog?”

Pascal Kerkhove, directeur redactie De Zondag, mijmert elke week aan de ontbijttafel over de dingen des levens.

Mijn mama was 12 toen de geallieerde troepen bij ons een einde maakten aan de tweede wereldoorlog. Af en toe vertelt ze hoe ze met haar ouders door ‘den Duits’ uit hun huis en winkeltje werden gezet, over het gevoel van honger te hebben als er geen eten is, over hoe het was te leven als kind in een wereld waarin volwassenen elkaar naar het leven staan. Kleine verhalen met een grote betekenis. Dezer dagen wordt in Waregem en vele Vlaamse steden en gemeenten feestelijk gedacht en gepraat over 75 jaar bevrijding. De vele soldaten die stierven en de weinigen die nog leven, worden geëerd. Kan iets ooit meer terecht zijn? De kinderen van toen vertellen hun verhalen. En wij, wij kunnen maar best goed luisteren. Nederig luisteren, in het volle besef van het geluk dat ons al 75 jaar te beurt valt. Geen oorlog. We kennen de gruwel alleen via de verhalen van toen en het nieuws van elders. Meestal ver weg, soms ook eens akelig dichtbij.

Wars van het persoonlijk leed dat velen helaas treft, delen we vooral de glans van een onbezorgd leven.

We worden elke ochtend wakker en weten dat we ’s avonds weer mogen slapen.

We slapen elke avond in en weten dat we ’s ochtends weer wakker worden.
En tussenin leven we het leven dat we ervan maken. We vergeten dus best niet wat nooit mag vergeten worden: anderen zijn daarvoor gesneuveld. Wie voldoende leert uit gisteren, hoeft niet bang te zijn voor morgen. Maar willen we dat nog? Doen we dat nog? Het politiek theater van de voorbije week baart me zorgen. In Italië zijn de vijanden van gisteren de vrienden van vandaag in de strijd tegen… een gezamenlijke vijand. In Engeland weet niemand nog of de vriend waartegen hij praat geen vijand is. Bij ons praten we voorlopig alleen in Vlaanderen, Brussel en Wallonië met elkaar. Samen doen we dat niet. Nog niet of niet meer, god mag het weten. We geven elkaar de schuld en worden stilaan een triest verhaal van pot, ketel en zwart zien. Intussen groeien de rijen mensen aan de voedselbanken. Een oorlogsbeeld in vredestijd, pijnlijker wordt de roep om politieke daadkracht niet.

Ik drink deze namiddag een koffie bij mijn mama. We eten samen een stukje taart en ik luister naar haar verhalen.

Maak er een fijne zondag van.                                                                                Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be