“Wie met elkaar de stilte aandurft en aankan, is bestand tegen de latere woorden”

Pascal Kerkhove, directeur redactie De Zondag, mijmert elke week aan de ontbijttafel over de dingen des levens.

Ik hou van stilte en woon in het centrum van Gent. Dat zou een contradictie kunnen zijn, maar is het niet. Of niet noodzakelijk. Het lawaai van de stad brengt mij tot rust en doet dat beter dan het geruis van een dorp. Daar kom ik heel graag, maar nooit zonder er weer weg te gaan.

Stilte is niet absoluut. Voor wie ze wil horen, is ze altijd daar. Soms hard, vaak zacht. Altijd puur. Soms maakt stilte de wereld nerveus en praten we ze weg. Geen toeval, want stilte legt meer en grotere verschillen bloot dan kilometers woorden. In de liefde is ze dan weer een vriend. Wie met elkaar de stilte aandurft en aankan, is bestand tegen de latere woorden. Stilte verdient ook respect. De woorden die haar doorbreken, moeten de stilte dienen. Zouden haar moeten dienen. Was u ook vergeten dat het goed gaat met Vlaanderen en slecht met België? Ik hoor en lees het plots weer overal. Na de stilte van de afgelopen weken bereiken ons massaal de woorden van Bart De Wever, Tom Van Grieken, Hilde Crevits of John Crombez. Ik laat ze mij allemaal welgevallen, die ronkende zinnen over de warme (of koude) toekomst van Vlaanderen en de onmogelijke toestand van ons land. Van pro naar contra, van aanval naar verdediging, van leugen naar waarheid: in de politiek gebeurt het allemaal zonder schroom en lijkt gisteren zelden op morgen.

Wittgenstein zag het zo: voor wie te veel weet, is het moeilijk niet te liegen. Ik zie het zo: we maken te veel lawaai, vaak om weinig of niets. Parole. Parole. Parole. De prachtige melodie van Dalida en Alain Delon dringt onweerstaanbaar mijn hoofd binnen. Met excuses, want ze verdient een betere danspartner dan het gepraat over de startnota van Bart De Wever. Wie door de grote leider van tafel werd gestuurd, is boos. Met argumenten, of zijn het overbodige woorden? Wie van BDW aan tafel mocht blijven, is blij. Met argumenten, of zijn het overbodige woorden? Is het echt te veel gevraagd aan de verkozen mannen en vrouwen van de macht dat ze gewoon uitleggen waarom ze iets gaan doen, zeggen wat ze gaan doen en het nadien ook gewoon doen? Doe mij tot dan maar gewoon de stilte.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be