“Ik hoop dat mijn kleindochter van 3 op haar 17 nog mag kiezen met welke vlag ze zwaait.”

Pascal Kerkhove, directeur redactie De Zondag, mijmert elke week aan de ontbijttafel over de dingen des levens.

Het wordt weer dertig graden vandaag. Voor de derde keer al deze zomer genieten we van enkele opeenvolgende dagen puffen, bakken, veel (water) drinken en voor elkaar zorgen. Een uitzonderlijk fenomeen, zo verneem ik van onze weerman, al is het maar de vraag hoelang we die term nog kunnen hanteren. Precies een jaar geleden genoot ik met enkele vrienden van een fascinerend avontuur in de Okavango. We leefden er tien dagen op het ritme van de dieren en de natuur. Rondom onze kampplaatsen en uitgezochte wandelgebieden was alleen water. Massa’s water. Vandaag staat dit immense en natuurlijke overstromingsgebied in Botswana grotendeels droog. Een uitzonderlijk fenomeen, zo verneem ik…

Ik ben geen groene man, noch minder heb ik groene vingers. Het plezier van eigen kweek ontgaat me en ik zit graag in de tuin van iemand anders. In mij zit geen fan van klimaat- of andere marsen en blind gescandeerde slogans. Ik hou wel van Anuna De Wever en de vele tienduizenden jongeren die onze generatie een (klimaat)geweten schoppen. Zo zijn jongeren, zo horen jongeren te zijn, zo moeten jongeren vooral kunnen zijn. Jongeren moeten van ons leren hoe mooi het is om met elkaar van mening te mogen verschillen. We hebben ze helaas geleerd om urine naar elkaar te gooien en bedreigend met vlaggen te zwaaien. De laatste vlag waarmee ik in mijn leven heb gezwaaid, kleurde rood en wit. Ik was 10 en op dat moment een vurige fan van KSV Waregem. Schuld of onschuld kende ik nog niet. Tijdens de wedstrijden op zondag droeg ik een rood-witte muts en sjaal. Alleen bij dertig graden verdween die muts, nooit de sjaal. Zo toonde ik wie ik was en waarvoor ik stond. Ik was voor Waregem, niet tegen Brugge. Het is nog altijd mijn manier om naar het leven te kijken. Ik huiver van mensen die roepen dat slechts één vlag de juiste is. Ik gruwel van de haat die in de valse veiligheid van die gedachte massaal kiem schiet. En ik ben bezorgd. Mijn kleindochter is net drie geworden. Ik hoop dat ze op 17 nog altijd mag kiezen met welke vlag ze zwaait. En als ze dat doet, hoop ik niet te vernemen dat dit een uitzonderlijk fenomeen is.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren pascal.kerkhove@roularta.be