“In de aanvaarding van het verlies, groeien de kiemen van de volgende zege.”

Pascal Kerkhove, directeur redactie De Zondag, mijmert elke week aan de ontbijttafel over de dingen des levens.

Pas als het hart zich opent, kan de liefde naar binnen. En naar buiten. Waarom deze woorden mij de voorbije week bij het ontwaken overvielen, is niet duidelijk maar ze waren er. Plots, helder en indringend. Was het dat unieke zicht op de zee of het monotone geluid van komende en gaande golven? Geen idee, maar of dat nodig is? Een weekje vakantie bij onze vrienden Thomas en Els in Puglia kan wonderen doen. Op weinig plaatsen kruipt rauwe schoonheid zo snel onder je huid als in het zuiden van Italië. De namen van de dorpen waar we verbleven alleen al: San Michele Salentino en San Pietro in Bevagna. Een festival van ritmische letters, zingende woorden en hemelse klanken. Geen toeval dat ‘la vitta e bella’ beter klinkt dan pakweg ‘het leven is mooi’ of ‘life is beautiful’. Ook lang geleden al, toen we als Peter, Jan of Pascal nog jong waren en met de best bedachte openingszin op stap, bleken we kansloos als even verderop aan de bar Paolo, Massimo of Pasquale stonden.

Het zij zo. In de aanvaarding van het verlies groeien de kiemen van de volgende zege. Zou dat ook het gevoel zijn dat politici drijft? Ze worden vaker beschimpt dan geliefd. Soms vraag ik mij af hoeveel vader, moeder, vriend of vriendin er in een goed politicus kan? Of hoeveel politicus in een goed mens? Waar, wanneer en hoe neemt die mens het over van de politicus, of omgekeerd? Mag ik het – vergeef mij het woord – een hondenstiel vinden? Ik zou het niet kunnen, nog minder zou ik het willen. Velen gun ik een beter lot dan de makkelijke hoon die hen vaak te beurt valt. Vandaag beleven ze een langgerekt hoogtepunt. Allemaal, minimaal tot rond de klok van 16u. Dan lopen de eerste uitslagen binnen en begint de trieste kermis van gespeelde treurnis en overdreven triomf . Wanneer spreekt de mens, wanneer horen of zien we de politicus?

Onze taak om te stemmen, zit er dan al op. Moet dat? Nee, het mag! Nooit lijken de werkwoorden moeten en mogen meer op elkaar dan op een verkiezingszondag. Overal ter wereld offeren mensen hun leven voor een stem die ze (nog) niet krijgen. Wij hebben ze gekregen, niet zonder slag of stoot, zo weten de oudsten onder ons. Ik stem dus met de glimlach, altijd. En op de goeie (vrouwen) natuurlijk. Jij ook?

Maak er een fijne dag van.

Groeten,

Pascal