Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Niemand hoeft zich te schamen om op dag één een jongen te zijn, velen doen dat best wel over de man die ze later worden”

Goeiemorgen

“Straks moet ik mij nog schamen omdat ik een man ben.” Enkele weken geleden zat die boodschap in mijn mailbox als reactie op een column over het grensoverschrijdend gedrag van Marc Overmars en Jan Fabre. Ik liet de man weten dat niemand zich hoeft te schamen om op dag één van zijn leven een jongen te zijn, maar dat velen dat best wel doen over de man die ze later worden. Misschien nog belangrijker dan wat die heren zelf voelen (en dat overigens vaak niet doen), is onze eigen reactie op wat we zien of horen? Lachen we mee? Zwijgen we? Kijken we de andere kant op? Schudden we meewarig het hoofd? Of staan we op? Spreken en veroordelen we? Zeggen we dat het genoeg is, dat wij dit niet willen en nog minder zijn? Voor wat het waard is, het is alvast mijn keuze.

Ik ben blij te vernemen dat Johan Derksen, René van der Gijp en Wilfried Genee stoppen met hun programma Vandaag Inside. Het is geen dag te vroeg. Ze doen het overigens niet uit eerlijke schaamte over wat ze allemaal zegden of waarmee ze lachten. Neen, ze doen het uit misplaatste verontwaardiging over wat ze in deze tijden niet meer ‘mogen’ zeggen of waarmee ze niet meer mogen lachen.

Johan Derksen was in Nederland ooit een begenadigd hoofdredacteur van het toonaangevende weekblad Voetbal International. Hij had een scherpe pen en een felle mond.

René Van der Gijp was in ons land ooit een begenadigd voetballer bij het toonaangevende Sporting Lokeren. Hij had goeie voeten en een slim hoofd.

Van Wilfried Genee weet ik weinig en dat mag zo blijven.

Met dit soort mannen heb ik liever niets (meer) te maken. Ik wil er geen programma van zien en geen woorden van lezen. Het valt te hopen dat zij die hier veel geld mee verdienen daar ook zo over denken.

Voor wie plots twijfelt, graag ook nog dit: ik ben een man en voel mij daar goed bij. Tientallen antwoorden kan ik bedenken op de vraag wie of wat ik voor één dag zou willen zijn. ‘Een vrouw’, staat niet in die lange lijst. Toch leer ik elke dag bij van vrouwen door simpelweg mijn ogen en oren open te houden, thuis en op het werk. Wat doen ze wel, wat niet? Wat zeggen ze wel, wat niet? Wanneer spreken ze, wanneer niet? Wanneer luisteren ze, wanneer niet? Waarom handelen ze op een bepaald moment wel, waarom niet? Doen ze wat ze zeggen of niet? Dat creatief stelen maakt van mij een betere man, thuis en op het werk. Denk ik.

Ik doe dat overigens ook met mannen. Met stijgende verbijstering en bewondering heb ik deze week gekeken en geluisterd naar Thomas Raynard James. Hij is 55 en zat 31 jaar in de gevangenis. Onschuldig zo blijkt vandaag én op basis van één getuigenis in de nasleep van de moord waarvoor hij werd veroordeeld. Bij zijn vrijlating leek hij blijer om wat komt dan boos over wat is geweest. Hij schreeuwde niet, zijn mama weende. Wat hij wilde doen, niet voor één dag maar voor de rest van zijn leven, zo luidde de vraag. “Ik wil een non-profit organisatie oprichten en andere mensen helpen die onterecht zijn veroordeeld”, zo klonk het antwoord.

Thomas Raynard James is een man die van mij een betere man maakt.

Thomas Raynard James is mijn mens van de week.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be