Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Waarom moet ik te vroeg sterven om te vermijden dat het niet meer mag als ik niet meer wil leven?”

Goeiemorgen,

Ingrid is overleden. We kennen Ingrid als een van de deelnemers aan ‘Restaurant Misverstand’, het ontwapenende programma waarbij acht mensen die lijden aan jongdementie samen met chef-kok Seppe Nobels een restaurant runnen. Na de opnames vroeg ze om euthanasie. Op haar uitdrukkelijke wens worden alle afleveringen uitgezonden en leren we haar ongetwijfeld nog beter kennen. Het zal vreemd voelen, te kijken naar iemand die er intussen voor koos om te sterven. We zien wellicht fragmenten die vragen oproepen of het begrip voor haar beslissing net versterken. In navolging van Hugo Claus 14 jaar geleden, maakte Ingrid die keuze met volle verstand én in de wetenschap dat haar ziekte onvermijdelijk leidde naar een moment waarop ze niet meer zou kunnen beslissen. Het aangrijpende verhaal van Ingrid opent hopelijk het volgende debat over een aanpassing van onze euthanasiewet. Die dateert van 2002, waarmee België na Nederland het tweede land ter wereld was waar euthanasie onder voorwaarden werd gelegaliseerd. Die wet laat evenwel niet toe euthanasie uit te voeren bij iemand met dementie, ook al tekende die persoon eerder een wilsbeschikking waarin hij daarom vraagt. Die lacune in de wet maakt mij even triest als boos en elke vezel in mijn lichaam schreeuwt om een aanpassing.

Ik heb er alle begrip voor dat veel mensen daar om allerlei redenen anders over denken. 

Ik heb er alle begrip voor dat artsen vrijelijk kunnen beslissen om geen euthanasie uit te voeren.

Ik heb er geen begrip voor dat ik word verhinderd om die keuze te maken. 

Mijn mama wordt binnenkort 90 en als ik op die manier oud mag worden, teken ik blindelings. Met nog meer overtuiging teken ik vandaag met open ogen en gezond verstand in de toekomst niet te willen leven als een man met dementie. Ik zie er niet tegenop om oud te worden, integendeel. Het lijkt mij een mooie en uitdagende eindfase van ons leven. Ik zal niet meer dansen tot de zotte morgen, ik zal niet meer uitkijken naar leeuwen in de Okavango, ik zal geen kranten meer maken of pingpongen op het werk, ik zal wellicht ook geen columns meer schrijven, ik zal geen mensen meer aansturen…

Ik zal blij zijn dat ik leef, als ik nog weet dat ik leef.

Het is mijn existentiële angst straks te behoren tot die grote groep van mensen die lijdt aan dementie. Treft dat lot ook mij, dan wil ik graag leven tot tegen het gaatje. Als ik weet nadien te mogen sterven, geniet ik graag van elk moment waarop het nog kan. Daarom, in alle openheid en sereniteit, deze vraag aan iedereen die een aanpassing verhindert: waarom moet ik te vroeg sterven om te vermijden dat het niet meer mag als ik niet meer wil leven? 

Ik verkies altijd een open zomerse hemel boven een dichte winterse mist, in het leven én in mijn hoofd.

Maak er een fijne zondag van. Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be 

Fijne Zondag2: 7.500 euro voor 3 goede doelen

De rekening van de verkoop van het boek Fijne Zondag2 is gemaakt en ze oogt goed: 1.798 exemplaren (waarvan nog 126 van Fijne Zondag1) werden uiteindelijk verkocht. Na aftrek van de kosten, levert dat een bedrag op van 7.500 euro. Zoals aangekondigd, wordt die opbrengst verdeeld over drie goede doelen: Pioen Safety vzw, Alehoppa vzw en Live for better days vzw.

Graag nog mijn welgemeende dank aan iedereen die een boek kocht.