Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “In de politiek is het nog erger dan in de sport: geen beter vermaak dan leedvermaak. Het blijkt zalig dansen op het graf van een verslagen tegenstander”

Goeiemorgen,

Er is geen macht ter wereld die niet vroeg of laat opzijgaat. Wie na het lezen van deze zin spontane tintelingen voelt in heupen of benen, kent de herkomst van die prachtige woorden. Wie niets voelt en toch van popmuziek houdt, raad ik even een omweggetje via YouTube aan: tik ‘Blauw’ en ‘Thé Lau’ in en je komt onmiddellijk bij een van de beste Nederlandstalige popsongs ooit gemaakt. Je krijgt er overigens een nog mooiere zin gratis bovenop: ‘Ik heb vannacht gedronken en gezien hoe geen vrouw ooit krijgt wat ze verdient.’ Zeven jaar al telt de klok na het moment waarop Thé Lau te vroeg stierf. Zelf zou hij het wellicht nooit gewild hebben, maar vandaag schreeuwt zijn fantastische cocktail van woordkunst en muzikaliteit om een Engelstalige uitvoering. Gedoodverfde auteur en frontman: Boris Johnson, het witte haar nog wat meer in de war, mislukte poging tot ingetrokken buik, half scheve das op een gekreukt hemd, te korte broekspijpen, blinkende puntschoenen en brullen maar: ‘There is no power that remains…’ In de zaal klapt zijn huidige echtgenote ongetwijfeld in de handen en, wie weet, mogelijk alle andere vrouwen die van hem nooit kregen wat ze verdienden.

Drie jaar geleden won Boris Johnson in Engeland met overmacht de verkiezingen. Na talrijke schandalen en nog meer politieke crisissen overleefde hij de voorbije maand nog vlotjes een vertrouwensstemming in de eigen partij maar vandaag blijft van de man geen spaander overeind. Als we zijn (anonieme) collega’s en allerlei analisten in de media mogen geloven, deed Johnson al die jaren werkelijk niets goed. Om nog maar te zwijgen over wie hij volgens al die bronnen in werkelijkheid was. De bijbehorende vaststelling is van een pijnlijke tristesse, in de politiek is het nog erger dan in de sport: geen beter vermaak dan leedvermaak. Het blijkt zalig dansen op het graf van een verslagen tegenstander.

In dit harde politieke schimmenspel dringen enkele vragen en bedenkingen zich op. Kan er soms te veel worden gezegd vooraleer alles is besproken? Of kan er te veel worden gesproken vooraleer alles is gezegd? Kan er een wezenlijk verschil bestaan tussen de man die je speelt en de man die je bent? Of botst dit soort dubbelleven uiteindelijk altijd en overal op zijn limieten? Wie zich scheert, moét in de spiegel kijken. Ik blijf alvast graag leven zoals ik denk en wil nooit in de valkuil trappen om te gaan denken zoals ik leef. Maar wat zei Boris de voorbije week bij het ontwaken tegen zijn vrouw Carrie? Is hij in haar armen wel een kwetsbare man? Waar dacht hij aan bij een avondlijke blik in de ogen van zijn jongste dochter? Lukt het nog om zomaar weer even man of vader te zijn? De premier Boris Johnson gaat dus weg, al is hij het nog niet helemaal. Voor wie de man en zijn rijke verbale brutaliteit nu al mist, geen nood, er is hoop. Veel hoop… Officieel lopen vandaag in Engeland al 7 kleine mannelijke en vrouwelijke Borisjes rond, officieus zijn dat er overigens nog meer.

Misschien worden of zijn zij fan van Thé Lau….

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be