Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Wat als we de zondag tot aangename dag uitroepen? Als experiment, één dag op zeven, de voorzichtige start van een terugkeer naar een leven dat we dreigen te vergeten”

Goeiemorgen,

Wat als? Net als velen heb ik tien jaar geleden vaak en goed gelachen met dat komisch sketchprogramma. Veel lof en prijzen waren een even logisch gevolg als mooie realiteit. Ons leven als pijnlijke grap, het is vandaag niet langer fictie. We herinneren ons nauwelijks nog wat was, kreunen massaal onder wat is en hunkeren strijdlustig naar een nieuwe morgen. Meer nog dan we weten hoe morgen er straks uitziet, willen we vooral dat het morgen is. Nu. Niet morgen, nu! Het geduld raakt op, zo klinkt het luidop. En wat we genoeg zeggen, wordt waar. En wat waar is, moet juist zijn. Zeggen ze. Roepen ze. Schrijven ze.

Wat als wij ons zouden herinneren dat geduld een schone deugd is?

Wat als we willen voelen dat de zon goed doet?

Wat als we zien dat de bloemen en planten bloeien?

Wat als we luisteren naar de muziek die ons lichaam in beweging brengt?

Wat als we lezen in dat boek dat onze geest prikkelt?

Wat als we kijken naar dat beeld dat ons hart beroert?

Wat als we onszelf weer graag zien?

Wat als we elk ook minimaal één andere mens graag zien? Het mogen er ook twee zijn…

Wat als we niet verwachten dat de buurman, de collega, de goede vriend, de verre kennis, de leerkracht, de baas of de premier perfecte mensen zijn?

Wat als we de anderen die ene fout gunnen en onszelf het genot ervan?

Wat als we ons niet of minder ergeren?

Wat als we elkaar het voordeel van de twijfel gunnen?

Wat als we ons gras niet maaien en de natuur daarmee meer helpen dan ooit gedacht?

Wat als we aanvaarden dat onzekerheid vandaag de enige zekerheid is?

Wat als we beseffen dat de waarheid van gisteren niet noodzakelijk die van vandaag is?

Wat als we Bill Gates niet uitroepen tot bedenker van corona?

Wat als we erkennen dat het goed is maar niet zonder gevaar om de scholen, de winkels en/of de terrassen weer open te doen?

Wat als we nooit vergeten hoe het leven in onze ziekenhuizen is?

Wat als we samen beslissen dat overmorgen niet veel verder is dan morgen?

Wat als…?

Wat als we de zondag tot aangename dag uitroepen? Het is maar één dag op zeven, bij wijze van experiment, als start van een terugkeer naar een leven dat we dreigen te vergeten. We doen dan even niet wat de andere zes dagen allemaal wel kan of moet: (terechte) kritiek geven op onze politieke leiders, elkaar het voordeel van een maatregel niet gunnen en de loef afsteken, voortdurend streven naar het eigen grote gelijk, uitzonderingen zoeken, twijfel zaaien, ruziemaken, ongenoegen versterken, verwijten tot kunst verheffen, de schuld bij de ander leggen…

Neen. Op zondag worden we gewoon wakker uit de zalige stilte van de nacht en vullen de tijd met het fluisterende geluid van de dag. We praten. We luisteren. We horen. We kijken. We zien. We voelen.

We leven.

We halen alles uit de zondag want morgen is het weer maandag.

Wat als ik het (terechte) verwijt krijg naïef te zijn? Dat aanvaard ik als compliment, zeker op zondag…

Maak er een aangename zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be