Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Misschien zijn herinneringen ons antwoord op een pijnlijk verlies. Goeie en slechte, nooit blijvend maar altijd daar. Ik koester ze allemaal”

Goeiemorgen,

Wat ben ik in mijn leven allemaal verloren? Ik ben nog maar één dag 61 en die weemoedige gedachte dwarrelt door mijn hoofd na het lezen van een gesprek met Nick Cave in het magazine van De Morgen. Ik hou van zijn muziek en terugblikken is een stukje van mijn favoriete tijdverlies. Nick Cave moest al twee kinderen begraven, ik mag nog elke dag genieten van hun geluk. Harder bijt een contrast in het leven niet. Zijn mooie woorden dwingen mij op een of andere manier richting de boekenkast waar op de hoogste plank een boek ligt met als titel ‘Mister Michel’. Ik heb een stoel nodig om het te pakken en er ligt wat stof op de cover. Michel Verschueren kijkt mij streng aan, het hoofd ondersteund door zijn linkerhand waarvan alleen de wijsvinger strak gestrekt tot tegen het onzichtbare oor reikt. Van waar ken ik dat beeld? Het kan toch niet zijn… Ja dus. Op diezelfde plank kijk ik naar de cover van mijn boek met verzamelde columns en als titel ‘Fijne zondag’. Mijn hoofd steunt op mijn linkerhand en ook mijn wijsvinger reikt naar dat oor. Hij is wel wat gebogen, als passende illustratie bij de ondertitel over warme gedachten bij het begin van de week. De ondertitel van zijn boek rechtvaardigt die strakke vinger: ‘de zilveren vos van Anderlecht’. Ik lach stilletjes. Zou er dan toch één moment in ons leven zijn geweest waarop Michel Verschueren en ik een gedachte deelden? Ik open het boek en lees zijn met balpen geschreven boodschap. ‘Aan Pascal. Met sportieve groeten en uit volle respect voor zijn professionele journalistieke bezigheid’. Getekend, Michel Verschueren, 4/5/2004. Wij dachten over alles anders, raakten het zelden eens maar altijd bleef het wederzijds respect voor dat verschil overeind. Hij was 73 die dag, ik moest nog 43 worden. Journalistieke bezigheid? In dat ene woord ‘bezigheid’ balde hij zijn kernachtige visie op onze plaats in het voetbal, een noodzakelijk kwaad. Michel Verschueren belde af en toe op zaterdagochtend, niet om even met elkaar te praten maar om je de huid vol te schelden over alweer een onnozel artikel of fout interview. Het waren tirades zonder stilte of ruimte voor een tegenargument, je kon alleen de hoorn wat verder van het oor verwijderen en wachten tot de storm stopte. Dan volgde soms die ene klassieke slotzin: ‘Ik nodig je graag nog eens uit in mijn frituur’, zijn favoriete bijnaam voor het stijlvolle restaurant in het toenmalige Constant Vanden Stock-stadion. Een gul man in alles. Michel Verschueren overleed deze week op 91-jarige leeftijd en wordt morgen begraven op dezelfde dag als Queen Elisabeth II. Toeval bestaat niet.

Ik keer terug naar het verhaal met Nick Cave en vraag mij af of herinneringen ons antwoord zijn op een pijnlijk verlies. Hoeveel herinneringen hebben we, hoeveel kunnen we er aan? Ons hoofd en hart puilen ervan uit, ze zijn overal, komen en gaan, soms gepast, nog vaker op het foute moment, ze zalven en slaan, ze laten je lachen of wenen, ze geven je houvast of brengen je van slag, soms zetten ze je op weg, dan weer loop je ermee verloren, soms bieden ze hoop en troost, waarna de pijn toeslaat. Af en toe laten ze je nog even dromen. Even, want blijven doen ze niet. Nooit. Misschien is net dat hun echte kracht en pure schoonheid, ik koester ze allemaal. Overal en altijd.

Dag Michel.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be