Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Het mag ophouden met mij een schuldgevoel aan te praten omdat ik graag op tv naar het WK voetbal in Qatar kijk”

Goeiemorgen,

Hoe zou het nog zijn met de knokkelkoorts en de tijgermug? In 2014 waarschuwden allerlei experts in kranten en nieuwsuitzendingen voor die oprukkende en dodelijke epidemie in Brazilië. Vier jaar eerder werd in onze media plots massaal gerapporteerd over de zware criminaliteit in Zuid-Afrika en in 2018 heerste de vrees dat horden hooligans van overal ter wereld Rusland zouden overspoelen. Een relativerende lezerstip: het is altijd wat in de aanloop naar een WK voetbal… Het moet van 2006 geleden zijn dat er op dat moment alleen over voetbal werd gepraat. Toeval of niet, het WK vond toen plaats in Duitsland en was meteen ook het laatste van de vijf WK’s waarop ik zelf als voetbaljournalist aanwezig was. Italië, de Verenigde Staten, Frankrijk, Japan/Korea en Duitsland, het waren journalistieke toptijden. De Rode Duivels gingen niet om te winnen én je kon aan een tafel met vier stoelen nog rustig praten met een topvoetballer als pakweg Roberto Carlos, Thierry Henry of Dennis Bergkamp. Vandaag start de vierjaarlijkse hoogmis van het voetbal in Qatar en is alles anders. De maatschappelijke discussies woeden feller dan ooit met de schending van allerlei mensenrechten als centraal thema. De feiten zijn onmiskenbaar en de scherpe kritiek is terechter dan de geboekte vooruitgang. Alleen dit, de bijbehorende boosheid oogt best selectief en hypocriet. Er is geen twijfel mogelijk, het WK had nooit in Qatar mogen plaatsvinden. Nooit! De vaak ondoorgrondelijke wereld van geld, macht en corruptie in het voetbal besliste daar in 2010 anders over. Waarom zou een topvoetballer vandaag dan moeten verzaken aan zijn kans op een mooiste moment? Waarom zouden wij niet gewoon naar het voetbal op tv mogen kijken? Het mag nu wel ophouden om mij en vele andere voetballiefhebbers hierbij een ethisch schuldgevoel aan te praten.

Wie niet naar het voetbal in Qatar wil kijken, moet dat gewoon doen.

Wie dat graag aan de wereld wil laten weten, moet ook dat doen.

Ik kijk omdat ik van voetbal hou.

Ik wil mij vergapen aan de weergaloze dribbels van Lionel Messi in zijn laatste kans om met Argentinië wereldkampioen te worden.

Ik wil genieten van de onnavolgbare assists of goals van Kevin De Bruyne.

Ik wil mij ergeren aan de gespeelde onzin van Jan Mulder.

Ik wil meesurfen op dat gevoel van collectieve blijdschap als de Rode Duivels iedereen verrassen en alsnog wereldkampioen worden.

Bij die verre droom genieten we alvast één onmiskenbaar voordeel: in het voetbal moet je niet de beste zijn om te winnen. En als het toeval of geluk je hierbij toelacht, maak je dan geen zorgen over morgen. Vanaf vandaag steekt De Zondag daarom tijdelijk in een rood jasje. En ja, we weten het wel: Romelu Lukaku wordt er niet fitter van, Thibaut Courtois niet onklopbaar, Kevin De Bruyne niet nog beter en Eden Hazard helaas niet meer de voetballer die hij ooit was, maar het blijft fijn om stiekem te dromen van goud, toch? In deze donkere en koude tijden warmen we ons dan samen op aan die heerlijke cocktail van sprankeltjes hoop, een vleugje optimisme, een beetje geloof en tonnen geluk.

Daarna is het weer vier jaar wachten tot in 2026 het WK wordt georganiseerd in Canada, de Verenigde Staten en Mexico. Ik doe een gokje: de Rode Duivels moeten moeite doen om zich te kwalificeren én in de aanloop horen we niets meer over de mensenrechten in Qatar. Er zal massaal worden gewaarschuwd voor het gevaar van de nietsontziende drugkartels…

Maak er een fijne zondag van. Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be