Goeiemorgen,

Er zijn van die dagen die je nooit vergeet.

Ik hield van koffie in de ochtend, zij van sigaretten. Een onweerstaanbaar genot, versterkt nog door dat opdringerig gevoel van onmisbaarheid. Geen goeiemorgen zonder koffie of sigaret ten huize Kerkhove-Pycke.

En dan was er plots die dag, morgen precies vijf jaar geleden. Ik schreef hem van mij af, het werd een veel gelezen column in de krant De Morgen van zaterdag 26 maart 2016. Ik herhaal die woorden voor één keer graag opnieuw. Als eerbetoon aan zij die geen geluk hadden, als ode aan het leven.

********************

Drinken we hier eerst nog een lekkere koffie, schat?

“Drinken we hier eerst nog een lekkere koffie, schat?” Ik antwoordde negatief. “Laat ons maar al voorbij de douane gaan en daar een koffie drinken.” Het was rond kwart voor acht dinsdagochtend en ‘hier’ was de Starbucks in de inkomhal van de luchthaven in Zaventem. Of hoe een toevallig antwoord op een lieve vraag de rest van je leven bepaalt …

Ik had samen met mijn vrouw in Valencia moeten zitten. Even weg van alle drukte, op zoek naar een beetje tijd voor elkaar. Genieten van de Spaanse lentezon, van wandelen op het strand van Malvarrosa, van fietsen in het prachtige Turiapark, van kuieren door de mooie historische binnenstad, van de oorspronkelijke paella eten op een van de ontelbare aantrekkelijke terrasjes en drinken van de vele lekkere wijnen in de aanbieding. Genieten van een leven zoals ik het nu al bijna 55 jaar ken. Vrij, onbezorgd, onbekommerd. Of beter nog, vanzelfsprekend! Het leven is wat je ervan maakt als geen oorlog je pad kruist.

Wat is dat, oorlog? Wij kennen het alleen nog via verhalen van onze ouders of grootouders en via een bewuste blik op de rest van de wereld. En hoe dichtbij die soms ook komt, altijd is hij nog ver weg. Tot dinsdag, iets na 8 uur in Zaventem en een uurtje later in Brussel. Ik zei nee tegen een koffie en werd gespaard van de gruwel die zoveel vanzelfsprekende levens heeft verwoest.

Is dit nu oorlog? Ik weet het niet, maar ik maak mij grote zorgen. Als man, als papa, als toekomstige (en dat voor het eerst) opa. 54 jaar ben ik, in normale omstandigheden is dat ongeveer de tijd die mijn drie kinderen rest om hun leven te leiden. Het is de tijd die mijn allereerste kleindochter heeft om even oud te worden als ik vandaag ben. Kennen zij straks dat fantastische gevoel nog om vanzelfsprekend te kunnen leven?

Ik wil keihard ‘ja’ schreeuwen, maar vrees een ‘nee’.

Ik wil geen ‘nee’ horen, maar ik weet niet meer hoe een ‘ja’ uit te leggen.

Het is woensdag en terwijl ik dit thuis schrijf, probeer ik te achterhalen hoe ik mijn achtergebleven bagage kan recupereren, wanneer ik mijn wagen uit de parking van Zaventem mag ophalen en of ik in aanmerking kom voor een terugbetaling van de geboekte vliegtuigtickets. Op veel hulp hoef ik daarbij niet te rekenen, maar ik prijs mij gelukkig dat ik mij daaraan nog kan ergeren.

Natuurlijk ben ik blij die koffie bij Starbucks te hebben afgeslagen, al botst dat gevoel met het collectief verdriet dat zovelen treft en ons hart overspoelt. Tijdens de stilte om 12 uur heb ik de arm van mijn vrouw gestreeld.

Ik ben nog haar man.

Ik ben nog de papa van mijn kinderen.

Ik word straks nog opa.

Mijn zoon en zijn vriendin houden de naam van onze eerste kleindochter nog geheim. Mijn vrouw en ik buigen ons nog over de vraag hoe wij genoemd willen worden. O-Pascal vind ik wel mooi, maar niemand was het met mij eens. Hoe jammer ook, ik wens iedereen de banaliteit van dit soort discussies toe. Een vanzelfsprekend leven: een mooier cadeau kan ik mijn aanstaande kleindochter vandaag niet toewensen.

********************

Ik hou nog van koffie in de ochtend, zij probeert niet meer te houden van sigaretten. We hebben twee prachtige kleindochters en zijn gewoon oma en opa.

Tien meter meer naar links of rechts, vijf minuten vroeger of later, een koffie en geen sigaret… Alles weg of iedereen veilig. Klein geluk, leven of dood.

Wij houden voor altijd van het leven.

Er zijn van die dagen die je nooit wil vergeten.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be