Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Hoeveel mensen moeten er nog sterven vooraleer de aanpak van overdreven snelheid écht een topprioriteit wordt?”

Goeiemorgen

Het is dinsdagavond en ik heb in Gent afgesproken met vrienden in het restaurant van mijn dochters. We gaan praten over de reis naar Botswana die we net hebben geboekt, een prachtig vooruitzicht. Tijdens het wachten, babbel ik even met bekenden aan een andere tafel. Het is aangenaam warm en ook het terras op het voetpad om de hoek loopt langzaam vol. Plots schrikt iedereen op, een zwarte wagen vliegt voorbij. Was dit echt? In dit deel van het stadscentrum is 30 de maximumsnelheid. Aan tafel wordt luidop geraden, hoeveel reed die? 80? Nee, minstens 100… Hooguit een minuut later zwenkt op diezelfde plaats een fietser plots een beetje uit om een klassieke valpartij in de tramsporen te vermijden. Timing en toeval bepalen wel vaker het verschil tussen een roze of gitzwarte toekomst.

Het is vrijdagavond en ik wandel met mijn echtgenote in een zijstraat van diezelfde weg. Een zware auto rijdt een beetje te snel langs ons heen met aan het stuur een jonge vrouw met nog twee vrouwelijke passagiers. We lachen even met onszelf, verrast door het beeld van die vrouwelijke chauffeur. Vooroordelen zijn nergens goed voor… Een minuut later horen we achter ons hoe een auto met gierende banden de bocht uitkomt en dichtbij tot stilstand komt om te parkeren. Het is diezelfde wagen. Ik spreid de armen als vraag waarom ze in deze buurt vol spelende kinderen in godsnaam zo snel rijden. Wat volgt, zijn een reeks boze verwijten en een bijbehorende middenvinger in de lucht. ‘Met wat ik mij denk te moeten moeien’! Ik twijfel even over het nut van een verbale confrontatie, maar luister naar mijn echtgenote. We stappen verder.

Het is zaterdagochtend en in mijn hoofd zit een column over het geschrapte recht op abortus in Amerika. De tijd neemt nooit pauze en gaat altijd vooruit, maar hier draaien de heren en dames van het Hooggerechtshof de klok in één klap vijftig jaar terug. Je zal in een van de vele conservatieve staten maar een vrouw zijn die ongewenst zwanger wordt. Ik schud het hoofd en besluit op enkele nieuwswebsites nog wat achtergrondinfo te zoeken. Een bericht trekt onmiddellijk mijn aandacht: jonge fietsster doodgereden in Roeselare. Nee, niet opnieuw toch? Marthe heet ze, zo blijkt enkele uren later en ze passeerde daar net op het moment dat een chauffeur met overdreven snelheid de controle over het stuur verloor. Even voordien was hij volgens een ooggetuige nog aan het driften op de nabije rotonde. Marthe had geen schijn van kans, ze was 23.

Het is zaterdagnamiddag en mijn maag keert nog altijd om: hoeveel (jonge) mensen moeten er nog sterven vooraleer de aanpak van overdreven snelheid écht een topprioriteit van politiek en politie wordt? Haal deze opgefokte mannen (en vrouwen?) en hun auto’s uit het verkeer a.u.b. Ik probeer te vermijden om met deze wekelijkse woorden in herhaling te vallen, maar op deze nagel blijf ik kloppen. Uit principe, uit kwaadheid, uit noodzaak, uit overtuiging, uit onbegrip én uit oprecht medeleven met de familie en vrienden van Marthe. Het leven lag voor hen, vandaag rest alleen pijn en verdriet omdat iemand van zijn auto een moordwapen maakte.

Ik ben toe aan een wandeling in het bos.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be