Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Vandaag overvalt dat gevoel mij opnieuw: we zijn er bijna, maar nog niet helemaal. En ik zing het, zoals vroeger. Of toch niet, valser dan vroeger. Zing je mee?”

Goeiemorgen,

Ik zing vals. Ik zing zo vals als een kat, hoor ik wel eens, al moet ik de eerste zingende kat nog tegen het lijf lopen om te weten hoe dat precies klinkt. Het zij zo. Ik ben niet op zoek naar die ontmoeting en heb ze ook niet nodig om zeker te zijn. Het volstaat om mezelf te horen of, nog beter, naar mezelf te luisteren. Dat helpt overigens ook bij de beoordeling van een gesprek, maar dit geheel terzijde. Vrijdag heb ik met de collega’s van De Krant van West-Vlaanderen nog eens luidop gezongen, ‘La Marseillaise’ godbetert, als eerbetoon aan cohoofdredacteur Jan Gheysen die met pensioen gaat. In geen enkele van de ‘Voice’-wedstrijden maken we een kans om het scherm te halen, maar toch klonk het goed. Kwaliteit in het leven is vaak zoveel meer dan de optelsom van juiste tonen of correcte woorden. We zongen vals en met foute woorden, maar welgemeend. Jan Gheysen, zo heet de man voor alle lezers buiten West-Vlaanderen, deed wat hij al die jaren met bravoure had gedaan. Met zwaaiende armen leidde hij zijn bonte fanfare van nieuws. Jan neemt nu afstand van dat drukke bestaan, maar – en dat is de reden van deze woorden – niet zonder de belofte om op zaterdag mijn vaste klankbord te blijven voor de woorden die u wekelijks in deze column leest.

We zijn anders en verschillen al eens van mening, maar net daarin schuilt de meerwaarde van onze ontmoeting en samenwerking. Onder hoofdredacteuren, het zou een roman kunnen zijn, en vooral onder mensen. Vorige week nog wees hij me subtiel op een woordgebruik dat niet paste bij het taalregister van deze wekelijkse Goeiemorgen. Ik besefte het meteen weer: wat is het goed om met elkaar van mening te verschillen. En ik wilde het van de daken schreeuwen: laat ons nooit vergeten dat het nog beter is om met elkaar van mening te mogen verschillen. Hoezo, het is een probleem dat socialisten en liberalen anders kijken naar de uitkomst van het sociaal overleg? Hoezo, het is een probleem dat het nieuwe Steen in Antwerpen en de plannen voor het Gravensteen in Gent heftige discussies uitlokken over de toekomst van ons erfgoed? Wat wordt het een saaie wereld als iedereen hetzelfde denkt of voelt. Wat wordt het een enge wereld als iedereen hetzelfde moet denken of voelen. Laat ons van het meningsverschil dan ook geen rariteit maken, graag in het volle besef dat het leven niet alleen maar de optelsom is van wat je zelf wil. En omdat we amper één dag na 1 mei zijn, nog meer in het volle besef dat niet iedereen in het leven dezelfde kansen krijgt. De pandemie waarin we leven, zet die vaststelling weer op scherp. Als we hier écht samen willen uitkomen, mag niemand die gedachte in de komende weken en maanden uit het oog verliezen.

Er is nog een lied dat ik als kind vaak zong op zondag. “We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal.” Veel verbeelding behoeven die woorden niet. Ze klonken overigens even logisch als makkelijk tegen het einde van een voetbalwedstrijd waarin onze ploeg op weg was naar de overwinning. Maar ze deden deugd, echt deugd. De week nadien verloren we opnieuw en kampioen werden we nooit, maar dat moment pakte niemand ons nog af. Vandaag overvalt dat gevoel mij opnieuw. We zijn er bijna, maar nog niet helemaal. De coronaschade is groot, de uitdaging van het herstelplan nog groter en het leven wordt straks niet plots een sprookje. Toch is er dat gevoel, niet toevallig op zondag. Ik zeg en schrijf die woorden niet alleen, ik zing ze ook. Net als vroeger, of neen, nog valser dan vroeger, zo blijkt als ik luister naar mezelf. Kijk, luister en lach graag mee via onze facebookpagina. Of beter nog, zing mee én deel het gevoel. Want ja, vandaag trotseert de kracht van de lach elke storm…met een glimlach.

Maak er een fijne (zang)zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be