Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Geld maakt niet gelukkig, zo luidt het cliché. Dat klopt, zolang je er genoeg hebt om gelukkig te kunnen zijn. Een stevig en sociaal armoedeplan is het volgende en noodzakelijke vaccin”

Goeiemorgen,

Ik heb mezelf verrast deze week. Of eerlijker, ik heb mezelf betrapt. Bij het lezen van het digitaal verslag over de mars voor Jürgen Conings stond ook een foto van de aanwezigen. Wie doet dat? Wie zijn die mensen? En waarom zijn ze daar? Net als velen, stel ook ik mezelf die vragen. Alsof de bevestiging van een veronderstelling in de foto zou zitten, zoomde ik in. Met duim en wijsvinger kwam ik steeds dichter bij die mensen. Ik zag niet wat ik dacht te zullen zien. Dit was geen exclusieve mars van opgefokte stoere mannen met kale hoofden, gespierde armen, foute tattoos en/of lederen laarzen. Integendeel. Ik zag naast een pak ‘normale’ mannen ook vrouwen en kinderen stappen ‘Als één man achter Jürgen’. Voor zover nodig, werd het mij nogmaals duidelijk: de eerste indruk bedot wel vaker het onoplettende oog. Wie niet echt wil kijken, ziet enkel wat hij wil zien. Een omgekeerde beweging van duim en wijsvinger bracht me snel weer bij de eenvoudige realiteit: Jürgen Conings is een extreem gevaarlijk man die zo snel als mogelijk moet worden gevonden en opgepakt. Hij is geen held en nog minder verdient hij steun. De enige man (en zijn gezin) die in dit triest verhaal ieders steun verdient, is Marc Van Ranst.

Blijft de vraag: wie zijn die 50.000 mensen die via sociale media duidelijk maken dat ze in deze extreme man wel een held zien. Wat ik niet zag op de foto, las ik in de woorden van een aanwezige vrouw op die mars. ‘We zijn het beu. Dit is niet onze regering.’ Niets mis met die woorden, zolang je dat gevoel van ontevredenheid niet koppelt aan een gewelddadige man met extreme ideeën maar wel duidelijk maakt bij de eerstvolgende verkiezingen in 2024. Of vrij naar Voltaire: ‘Ik verafschuw wat u zegt, maar verdedig tot het einde uw recht om het te kunnen zeggen.’ Tot dan ook krijgt de huidige overheid de kans om iets te doen met die oprukkende ontevredenheid. Het volstaat niet langer om die weg te zetten in de marginaliteit of te herleiden tot fout racisme. Ontevredenheid is een eenvoudig basisgevoel, maar kent een complexe samenstelling én vergt een nog complexere aanpak.

Wel duidelijk is de directe link met de almaar sneller oprukkende armoede. Corona maakt als virus geen onderscheid tussen rijk en arm, de gevolgen van deze pandemie doen dat des te meer. We leven in tijden waarin de drang naar hebben soms groter is dan die om te zijn. Evenzeer en veel belangrijker is er de onmiskenbare vaststelling dat steeds meer mensen niet eens nog hebben wat nodig is om volwaardig te zijn. Er was slechts één tik nodig om ook hen in de armoede te storten en dat is het voorbije anderhalf jaar helaas massaal gebeurd. Nu de strijd tegen de pandemie echt de goede kant opgaat, ligt daar de volgende immense uitdaging. Een nieuw en sociaal correct armoedeplan dringt zich op. Solidariteit en een goed onderbouwde vorm van herverdeling worden hét vaccin van de toekomst. Geld maakt niet gelukkig, zo luidt het cliché. En het klopt, zolang je er genoeg hebt om gelukkig te kunnen zijn.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be