Redactiedirecteur Pascal Kerkhove: “Waarom verwarren zoveel mannen passie met macht? En waarom komen ze daar nog altijd makkelijk mee weg?”

Goeiemorgen

Als iedereen luidop roept, hoort men je vaak beter als je zwijgt. Als iedereen zwijgt, is het goed dat iemand spreekt. Er zijn mensen die altijd praten en vandaag niet graag worden herinnerd aan wat ze gisteren zeiden. Er zijn ook woorden die beter nooit waren gezegd of best voor altijd worden vergeten. En er zijn ook woorden die we nooit mogen vergeten.

Na de brutale partnermoord op de West-Vlaamse Jill Himpe in november van vorig jaar, schreef ik op deze plaats deze woorden:

Ze stond daar plots, het was donderdag. Klein en gebogen trotseerde ze de vele camera’s, haar haren een beetje warrig langs het gezicht. Ze keek Vlaanderen recht in de ogen. Een dag eerder kende niemand haar. Ze sprak harde woorden en schreeuwde om wraak. Haar weke ogen maskeerden het gevecht tussen ingehouden tranen en golven van woede. In haar lichaam schuilde een stormende oceaan van kwaadheid en verdriet. Hoeveel tranen heeft een mens eigenlijk? Ze was woest. Welke mama zou dat niet zijn als je je eigen huis niet binnen mag, omdat daar een man de politie toont hoe hij jouw dochter om het leven heeft gebracht. Met achttien zijn ze al, de vrouwen die in 2019 werden gedood door een man met wie ze (ooit) de liefde deelden. De meesten onder hen nadat ze eindelijk de moed hadden gevonden om een einde te maken aan een jarenlange relatie vol partnergeweld. De meesten ook na vele pogingen om dat partnergeweld via de politie te laten stoppen. Achttien vrouwen. Achter dat cijfer schuilen ze nog met zoveel meer, de vrouwen die kreunen onder de dagelijkse tirannie van foute mannen. Vaak in stille schaamte, nog vaker met verborgen pijn, altijd in onmacht. Het is die onmacht die moet stoppen. Laat niemand van deze vrouwen de aangekondigde nummer 19 worden. Liefde moet het leven dienen, niet de dood.

Ze komen hard binnen, al was het maar omdat ik ze vandaag bijna letterlijk kan herhalen. Na de moord op de vroegere burgemeester van Aalst Ilse Uytersprot zijn ze dit jaar alweer met 13. Dertien vrouwen die werden gedood door een man met wie ze (eerder) de liefde deelden. Ik buig het hoofd en luister naar de stilte, ze is even algemeen als oorverdovend. Ze doet pijn. Voor deze 13 vrouwen komen alle holle woorden of aangekondigde maatregelen te laat. Waar wachten we eigenlijk op? En op wie? Hoeveel vrouwen kregen deze week klappen van hun man? Hoeveel mensen weten dat en kijken weg? Hoeveel vrouwen wachten thuis op de volgende woede-uitbarsting? Hoeveel plaatsen zijn er waar deze vrouwen veilig naartoe kunnen? Hoeveel vrouwen kreunen achter de tirannie van hun man? Hoeveel vrouwen zoeken hiervoor de fout bij zichzelf? Hoeveel vrouwen voelen schaamte als ze het uiteindelijk toch durven vertellen? Hoeveel vrouwen worden op dat moment écht geholpen? Hoeveel vrouwen zijn vandaag kandidaat om nummer 14 te worden? Hoeveel vrouwen moeten er nog sterven vooraleer we écht collectief wakker worden?

Waarom verwarren zoveel mannen mooie passie met foute macht? Maar vooral, waarom komen zoveel van die mannen daar vandaag nog altijd makkelijk mee weg? Er is nood aan een ander kader met harmonie tussen hulp, begeleiding en repressie. Niet elke man die voor het eerst of in een opwelling zijn hand opheft, moet naar de gevangenis. Maar elke vrouw die voor het eerst die kant van haar man treft, moet weten dat ze in alle veiligheid ergens terechtkan. Altijd en overal. Ze moet gehoord worden bij de buren, bij haar vrienden of vriendinnen én bij de politie. Er moet geluisterd worden zonder oordeel, zonder verdoken binnenweg naar het mogelijke eigen aandeel in de tirannie van haar man.

Bij het ontwaken deze ochtend, kus ik mijn echtgenote zachtjes op haar wang.

Maak er nog een fijne zondag van.

Reageren? pascal.kerkhove@roularta.be