Directeur redactie Pascal Kerkhove: “In de rechtszaak rond de pijnlijke dood van Sanda Dia zitten allemaal ouders in de zaal die daar niet willen zitten”

Goeiemorgen,

Ik geloof graag dat het als vrouw sterker voelt om mama te zijn, maar ik was en ben blij om papa te zijn. Ik heb het niet altijd goed gedaan. Soms was ik te vroeg, dan weer te laat. Soms oordeelde ik te hard, dan weer te zacht. Soms handelde ik te impulsief, dan weer te afwachtend. Soms vroeg ik te veel, dan weer te weinig. Soms hoorde ik wel, maar luisterde niet genoeg. Soms zweeg ik en was het beter te praten. Soms dacht ik het beter te weten en wist ik het niet. Soms wilde ik het beste en was het dat niet. Soms maakte ik de beste keuzes en waren ze dat niet. Soms was ik er wel als dat niet moest en niet als dat wel moest. Soms was ik boos en hoefde dat niet. Soms was ik blij en paste dat niet. Soms zei ik nee en was een ja de betere optie, soms was dat omgekeerd. Kinderen opvoeden, is een emotionele rollercoaster. Het begint op dag één en eindigt nooit, het went.

Ik heb veel gelachen, vaak genoten, soms getreurd en nog meer geleerd. Het kost weinig moeite om papa te worden, maar vraagt er des te meer om het te zijn. Ik heb gestrompeld, ben soms gevallen en altijd weer opgestaan. Mijn kinderen verdienen dat, elk kind verdient dat. Wie het als ouder niet kan of wil, verdient het niet om dat te zijn.

Ik heb mijn best gedaan en nog meer geluk gehad.

Ik ben blij met wat ik van mijn kinderen zie en meen te weten.

Wij hebben ons best gedaan en je weet het nooit.

Als papa en mama stuur je veel en onderga je nog meer. Wie zijn jouw kinderen? Wie worden ze? Wat doen ze onderweg wel of niet? Wie ontmoeten ze? Wie of wat geloven ze? Wat vertellen ze, wat niet? Wat leren ze? Bij wie willen ze horen? Wat beslissen ze? Wanneer zeggen ze ja, wanneer nee? Als ouders kan je een kader scheppen, richtingen tonen, voor- en nadelen bespreken, steun bieden en ruimte geven. Op het einde is het aan hen, altijd aan hen.

In de gestarte rechtszaak over de pijnlijke dood van student Sanda Dia zitten alleen ouders die daar niet willen zitten. Het voelt als falen terwijl ze wellicht alleen deden wat wij hebben gedaan, in de eerste plaats de ouders van Sanda Dia zelf. Hun zoon was amper 20, slim en getalenteerd. De toekomst lachte hem toe. Het kader was geschapen, de richting getoond, de ruimte gegeven… Wisten zij veel dat hun zoon die gruwelijke vernederingen moest ondergaan om tot die eliteclub van Reuzegommers te behoren. Hun pijn gaat door merg en been, net als de pijn van elke ouder die een kind verliest door ongeneeslijke ziektes, dramatische ongevallen of criminele feiten. Het is een brutale overval op alles waar je als ouder in gelooft, op alles waar je als ouder voor staat, op alles waar je als ouder van droomt.

Ik wens de ouders van Sanda Dia de gerechtigheid die hen toekomt en vooral alle nodige sterkte om verder te leven met een blijvende leegte in hun hart.

Ik wens de ouders van die Reuzegommers de eerlijke moed om daarbij te helpen. Je kiest er niet voor om de ouder van een dader te zijn, je bepaalt wel hoe je die verplichte rol invult. Hun zonen staan terecht maar leven nog, Sanda Dia niet meer.

Ik kijk naar onze kinderen en besef eens te meer hoeveel geluk wij hebben.

Maak er een fijne zondag van. Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be