“Vergeten we niet al te vaak dat het echte leven geen kerstfilm is?”

Goeiemorgen,

Ik beken. Vrijdagavond ben ik gezwicht. Veel te vroeg, maar het heeft toch deugd gedaan. Mijn eerste kerstfilm van het jaar. De titel ben ik alweer vergeten, en de plot is het vertellen niet waard, maar wat was het heerlijk om even te verdwijnen in een wereld vol clichés, waarbij je vooraf weet dat sowieso alles goed komt.

In de echte wereld hebben we die zekerheid niet. In de echte wereld zijn er geen pasklare en makkelijke oplossingen voor elk probleem. Integendeel. Dat bleek ook deze week opnieuw. Zelfs al hebben we ons massaal laten vaccineren, onze ziekenhuizen zien het aantal coronapatiënten opnieuw onheilspellend toenemen, ook op de dienst intensieve zorgen. Met alle gevolgen van dien. En het net voorgestelde Vlaamse klimaatplan – dat met 40% verminderde CO2-uitstoot nog een eind onder de door Europa opgestelde 47% blijft – levert voorlopig vooral gekissebis tussen onze verschillende klimaatministers op. En wanhopige reacties van twintigers en dertigers die vrezen dat het met de verplichting tot renovatie voor wie een oude, energieverslindende woning koopt, nog onmogelijker zal worden om ooit huiseigenaar te worden.

Een mens zou er moedeloos van worden. Al is dat misschien ook wel onze eigen schuld: vergeten we niet al te vaak dat het echte leven geen kerst- of andere feelgoodfilm is? Verwachten we niet al te vaak dat elk probleem op een eenvoudige manier opgelost kan worden? Liefst nog zonder dat we er zelf veel of lang inspanningen voor moeten doen?

Natuurlijk hoopte ik dat ons massaal laten vaccineren zou betekenen dat alles opnieuw normaal zou worden. Maar nu dat niet zo blijkt te zijn, put ik vooral moed uit het feit dat we hier in Vlaanderen al getoond hebben dat we de pandemie onder controle kunnen krijgen. Mondmaskers dragen, afstand houden,… We weten hoe het moet en we hebben al getoond dat we het kunnen. Dus als we met zijn allen die inspanningen – nog eens, ik weet het – leveren, dan zullen we dankzij onze hoge vaccinatiegraad hopelijk wel kunnen vermijden dat we nog eens in lockdown moeten. Belangrijk, want zo’n lockdown mag dan wel een ideaal middel zijn om het virus onder controle te krijgen, het maakt helaas te veel andere slachtoffers. Zeker ook op economisch en mentaal vlak.

Hetzelfde wat de klimaatcrisis betreft. Natuurlijk is het belangrijk én nodig dat onze regeringen hierin het voortouw nemen, dat ze uitpakken met ambitieuze en tegelijkertijd haalbare plannen en dat ze zelf ook de nodige inspanningen leveren. Maar we mogen niet alleen hun richting uitkijken. We moeten ook in eigen boezem durven kijken. Kijken hoe we het zelf beter kunnen doen. Eigenlijk zouden we allemaal ons eigen klimaatplan moeten opstellen. Onze eigen levensstijl onder de loep nemen, kijken wat goed is, wat beter kan en wat we best niet meer doen. Onze eigen klimaatdoelen stellen en die dan ook naleven. Ook al betekent dat dingen moeten doen die we niet leuk vinden, of dingen moeten laten die we net wel leuk vinden. Het klinkt misschien als een belachelijk idee, maar vrijdagavond, na de kerstfilm, las ik ook nog wat in ‘Het boek van hoop’. In dit boek bespreekt de bekende antropologe Jane Goodall haar levenslessen voor een mooiere toekomst met auteur Douglas Abrams. Op een bepaald ogenblik gaat het over hoe je door elke dag kleine veranderingen door te voeren de hoop houdt op een betere toekomst, ook als je het grotere systeem niet kan veranderen. “Is dat niet alleen een druppel in de oceaan?”, vraagt Abrams. Het antwoord van Jane Goodall: “Maar miljoenen druppels vormen juist de oceaan.”

Laten we met zijn allen druppels maken.

Prettige zondag!

Reageren? sandra.rosseel@roularta.be