Chef nieuws Sandra Rosseel: “Wij hebben geluk: we kunnen onze stem wel laten horen, voor onszelf én voor wie dat niet kan”

Goeiemorgen,

Wie ben ik? Ben ik wie ik wil zijn? En vooral: kan ik zijn wie ik echt ben? Het zijn levensvragen die, vermoed ik, iedereen zich wel eens stelt op sleutelmomenten in zijn of haar leven, zoals de start van een nieuwe relatie, een relatiebreuk of veranderingen in je werkleven. Want wie niet is of kan zijn wie hij of zij wil zijn, kan ook niet gelukkig zijn.

Het zijn ook vragen die ik mijzelf de voorbije week nog eens uitdrukkelijk gesteld heb, nadat ik het boek ‘Vijf levens’ van Jenny Tinghui Zhang had gelezen. Het verhaal gaat over een Chinees meisje in de 19de eeuw, dat – al dan niet gedwongen – telkens een nieuwe identiteit aanneemt om te kunnen overleven. Met als gevolg dat ze haar eigen naam, haar eigen verhaal én haar eigen stem dreigt te verliezen. Het verhaal deed me nog maar eens nadenken over het belang van jezelf te kunnen zijn én over het belang om je stem te kunnen laten horen.

Jezelf zijn klinkt toch in onze westerse wereld evident en makkelijk, maar is dat eigenlijk niet. En niet alleen voor wie niet in de geijkte hokjes van onze maatschappij past. Iedereen past zich voortdurend aan. Dat moet ook, anders zou onze samenleving niet leefbaar zijn. Maar daar zit ook het gevaar, want zo kan je, zonder dat je het zelf weet, jezelf verliezen. Vooral omdat die aanpassingen vaak in hele kleine dingen zitten. Zo weet ik dat ik mijn huisgenoot-met-ochtendhumeur het eerste uur dat hij wakker is het best met rust laat, en temper ik bijgevolg mijn ochtendlijke babbeldrang, anders komt er toch maar ruzie van. Een voorbeeld van een kleine aanpassing van mijn gedrag, waar ik in dit geval bewust voor kies. Maar heel vaak gebeuren die veranderingen zonder dat we er ons zelf bewust van zijn, tot er iets gebeurt waardoor het opeens pijnlijk duidelijk wordt dat we ons zodanig aangepast hebben dat we niet meer weten wie we echt zijn. Een echtscheiding bijvoorbeeld. Zelf heb ik ook ondervonden dat toen na meer dan twee decennia de ‘we’ opeens wegviel, ik eigenlijk niet meer wist wie de ‘ik’ was. Of denk maar aan het fameuze zwarte gat wanneer iemand met pensioen gaat…

Jezelf afvragen wie je bent, en of dat overeenkomt met wie je echt wil zijn, is dus iets wat we best wat vaker doen. Het geeft ons een kans om bij te sturen, ook al houdt dat soms in dat er pijnlijke beslissingen moeten worden genomen. En dat je bepaalde zekerheden of het nu gaat om werk, een relatie of vriendschappen moet inruilen voor het onzekere, omdat je weet dat ze je wegleiden van je eigen geluk. Bij dit alles hebben wij het geluk dat wij onze stem kunnen en mogen laten horen, ook al is dat niet altijd makkelijk.

Op heel wat plekken in deze wereld is het voor veel mensen niet mogelijk om hun stem te laten horen. Denk maar aan Iran, waar wie demonstreert het zwijgen wordt opgelegd. Waar demonstranten ‘verdwijnen’, opgepakt, gemarteld en vermoord worden. Waar ook de Belgische ngo-medewerker Olivier Vandecasteele al bijna een jaar in de cel zit, zonder uitzicht op vrijlating. Waar hij na een schijnproces werd veroordeeld tot een celstraf van 40 jaar en 74 zweepslagen. Zijn stem afgepakt.

Wij kunnen onze stem wel laten horen, voor onszelf én voor wie dat niet kan. Vandaag organiseert zijn familie samen met Amnesty International een bijeenkomst in Brussel, om hem te steunen, om de Belgische autoriteiten op te roepen om al het mogelijke te doen om hem terug te brengen. Vandaag kunnen wij Oliviers stem zijn, door naar Brussel te trekken of door de petitie voor zijn vrijlating te ondertekenen. Meer dan 130.000 mensen deden dit al. U toch ook?

Geniet van je zondag,

Reageren? Sandra.rosseel@roularta.be