Chef nieuws Sandra Rosseel: “Het zijn stille helden, die al te vaak over het hoofd worden gezien maar de kracht hebben om kinderen boven zichzelf uit te laten stijgen”

Goeiemorgen,

Een weekend dat we ons altijd zullen herinneren voor alleen maar goede dingen. Dat is het hopelijk geworden, dit weekend. Terwijl u dit leest, zit ik namelijk in Durbuy. Niet voor een meet and greet met Marc Coucke, wel met de voetbalploeg van mijn zoon die het seizoen in stijl afsluit met een weekendje weg. Al hoeft u zich bij die ‘in stijl’ geen luxueuze toestanden voor te stellen, integendeel. Het is met slaapzakken te doen. Maar het samen kunnen zijn, het samen nieuwe herinneringen maken én oude herinneringen ophalen, is in een week waarin het nieuws gedomineerd werd door het slechte, wat mij betreft de grootste luxe die er is.

Voor mij is dit weekend ook een moment om hulde te brengen aan iedereen die dit mogelijk gemaakt heeft. En dan heb ik het niet alleen op Bram en Filip, de twee ouders die dit uitje georganiseerd hebben, maar ook op al die andere mensen die ervoor zorgen dat mijn zoon en honderdduizenden andere kinderen en jongeren in ons land kunnen sporten. Trainers, bestuursleden, materiaalmannen en -vrouwen, de vrijwilligers die de cafetaria’s openhouden, de ouders die wekelijks met plezier ook ploeggenoten vervoeren… En zo kan ik nog een tijdje doorgaan, want het zijn er te veel om op te noemen. Samen vormen ze een prachtig netwerk, dat al die kinderen niet alleen laat sporten, maar ook op heel wat andere vlakken laat groeien.

Het zijn stille helden, die al te vaak over het hoofd worden gezien maar o zo belangrijk zijn en de kracht hebben om kinderen boven zichzelf uit te laten stijgen. Toen mijn zoon begon te voetballen, was het al snel duidelijk dat hij geen nieuwe Messi zou zijn. Dat is voor mij ook niet belangrijk, zolang hij zijn best maar doet én zich amuseert. Maar het doet toch deugd om hem elk seizoen opnieuw te zien groeien, om te zien hoe hij nieuwe dingen leert en met acties uitpakt waarmee hij niet alleen mij maar ook zichzelf verrast. Ook dit seizoen, dankzij trainer Lars, heeft hij heel wat stappen vooruit gezet op het veld.

Het doet echter nog meer deugd om al die verhalen van op de trainingen en uit de kleedkamer te horen, waaruit blijkt dat zijn ploeg een écht team is waarbij elk teamlid even belangrijk is, iedereen elkaar pusht om het beste uit zichzelf te halen én iedereen elkaar succesjes gunt… Dat hij, als jongste van de bende, tijdens de laatste match van het seizoen de kapiteinsband mocht aantrekken, is daar maar een voorbeeld van, maar het zorgde er wel voor dat hij de hele match lang glunderend op het veld rondliep. En, dat moet ik ook bekennen, ik al even glunderend aan de zijlijn stond. Of wat had u gedacht?

Aan het einde van elk seizoen vraag ik mijn zoon of hij een nieuw seizoen nog ziet zitten. Tot nu toe kreeg ik altijd een volmondige ja, maar dit jaar was er voor het eerst wat twijfel. De voorbije seizoenen speelde mijn zoon mee met spelers die één of zelfs twee jaar ouder zijn, maar nu zij doorschuiven naar een twee jaar oudere leeftijdscategorie, moet hij van zijn ploeg afscheid nemen. Een dertienjarige laten spelen tegen zestien- en zeventienjarigen, is gewoon niet verstandig. Voor de zoon toch wel een harde noot om te kraken omdat hij zich zo thuis voelt in zijn team, maar na een nachtje slapen ziet hij het opnieuw volledig zitten en gaat hij vol enthousiasme voor een nieuw seizoen in een nieuw team. Maar eerst genieten we nog voluit van het weekend met het oude team in Durbuy.

Maak er een mooie zondag van!

Reageren? sandra.rosseel@roularta.be