Aime Anthuenis zegt het, iedereen zegt het: dikke merci aan alle mensen van de zorg. “Aan alle helden die mij gered hebben: bedankt”

BELSELE – Tijdens ‘Dag van de Zorg’ kan je vandaag 300 zorg- en welzijnsorganisaties ontdekken. Aimé Anthuenis wil naar aanleiding van deze heuglijke dag, én uit eeuwige dankbaarheid, de enorme equipe aan zorgkundigen in de bloemetjes zetten die hem in leven hielden tijdens zijn bijna fatale coronabesmetting. “Al die fantastische mensen in het ziekenhuis en revalidatiecentrum hebben mijn leven gered. Ik kan hen niet genoeg bedanken.”

Voor Aimé Anthuenis (78) zijn interviews al decennialang vertrouwd terrein. Zo gaat dat als coach van onder meer de Rode Duivels, Genk en Anderlecht. Het ging daarbij vaak over zijn persoon, teams en prestaties. Of hij leverde het betere analistenwerk. Dit gesprek is anders. Hij wil het naar eigen zeggen eigenlijk het liefst helemaal niét over zichzelf hebben. Hij wil met dit interview enkel en alleen zijn eeuwige dankbaarheid voor de zorgsector uiten. “Toen ik las dat deze krant een dossier rond de zorgsector zou publiceren, besefte ik dat dit mijn kans was om in een keer letterlijk iedereen te bedanken die mijn leven heeft gered én ook dagelijks dat van anderen”, zegt hij.

Zes weken in coma

Om de heldendaden van het zorgpersoneel in de kijker te kunnen zetten, blikken we toch even terug op de weg die de trainer en analist op rust moest afleggen om hoegenaamd dit interview nog te kunnen geven. Dat het aan een zijden draadje heeft gehangen, is een understatement. We keren terug naar 27 oktober 2020. In volle coronapandemie voelt ook Aimé Anthuenis zich steeds zieker worden. Een opname in het ziekenhuis volgt. Daar gaat het snel bergaf. Tijdens de zes weken coma en vier maanden opname in het Vitaz-ziekenhuis Vitas in Sint-Niklaas, krijgt Anthuenis’ vrouw tot twee keer toe een verontrustend telefoontje: “Morgen zal hij er wellicht niet meer zijn.”

Tot zover het enige foutje van het zorgpersoneel. Anthuenis kwam er toch bovenop, weliswaar niet zonder slag of stoot. “Vier maanden lang kon ik geen woord uitbrengen, ik kon geen slokje drinken en geen hap binnenkrijgen. Mijn slikspieren waren helemaal verdwenen. Op het menu stonden astronautenvoeding en sondes. Het was een frustrerende periode. Mensen aan je bed vertellen je van alles, maar je kunt niet antwoorden. Toch gaf niemand mij op, terwijl je verhalen hoort uit volle coronacrisis waarbij dokters keuzes moesten maken: die patiënt is te oud of te ziek om nog gered te kunnen worden. Ik ben wel nooit mijn geur en smaak kwijt geweest. Toen er koffie opstond in de gang, rook ik dat al van ver. Elke dag vroeg ik de verpleegster: wat schaft de pot? Maar eigenlijk deed het er niet toe, ze passeerden toch altijd mijn kamer.”

Niet opgegeven

Na zijn ziekenhuisopname volgden nog eens twee maanden revalidatie in Beveren. Anthuenis moest er opnieuw leren eten en stappen. “Lange tijd ging ik op de rand van mijn bed zitten en zakte ik door mijn benen toen ik probeerde recht te staan. Ik geloofde nooit dat ik opnieuw zou kunnen stappen”, schetst hij. Zijn boodschap is duidelijk en bescheiden: “Ik heb dit enkel en alleen overleefd dankzij die enorme equipe aan mensen uit de zorg die me erdoorheen hebben gesleurd. Zij hebben ervoor gezorgd dat ik opnieuw kon stappen, eten en praten. Ik heb in die periode wat mensen persoonlijk kunnen bedanken die mij het meest hadden bijgestaan, maar lang niet iedereen. Hoeveel zouden het er wel niet geweest zijn? Zes maanden lang, drie shifts per dag. Al die fantastische mensen wil ik nu een iets kwijt: chapeau en merci. Ze hebben mij niet opgegeven, maar een voor een mijn leven gered.”

Anthuenis bouwde ook enkele vriendschappen uit tijdens zijn periode in handen van het zorgpersoneel. “Ik werd onder meer verzorgd door een verpleegster van Oekraïense afkomst. Zij was destijds naar België gekomen als professioneel volleybalster. Ze is nog drie keer uitgeroepen tot beste speelster in ons land. Ze wist wie ik was, maar bleef daar heel discreet in. Zij heeft een enorm verschil gemaakt tijdens mijn moeilijkste dagen. Je ligt in je bed en je wil op je zij slapen, maar dat gaat niet. Je kan jezelf niet omdraaien. Hoe hulpvaardig zij en al haar collega’s waren: ongelooflijk.”

Wereld ontdekt

Anthuenis stelt dat er een nieuwe wereld is opengegaan voor hem. “Iedereen heeft de zorg ontdekt in die periode. We hebben met zijn allen staan applaudisseren. Ik heb de werking maandenlang van heel dichtbij gezien. Dokters, kinesisten, therapeuten, verpleegkundigen, mensen die de kamers poetsen en het eten brengen. We kunnen hen eigenlijk niet genoeg bedanken en vergoeden. Uiteindelijk moest de zorgsector in een ontzettend drukke periode ook alles leren over de covidziekte. De situatie was helemaal nieuw voor hen. Ongelooflijk wat zij hebben verwezenlijkt en dagelijks nog altijd presteren”, is Anthuenis lovend.

Sinds eind april 2021 is de Waaslander weer thuis. “Hoe het vandaag met mij gaat? Goed”, klinkt het overtuigd. “Ik ga regelmatig zwemmen om mij fit te houden. Covid had ook één groot voordeel. Ik ben een enorme bourgondiër. De 30 kilo die ik ben kwijtgeraakt tijdens mijn opname, was ik zonder de ziekte nooit verloren. (lacht) Mensen vragen me ook soms hoe een coma precies voelt. Ik weet het eigenlijk niet. Ik kan het enkel omschrijven als slapen en hallucineren. Weet je, in het revalidatiecentrum heb ik mensen gezien met hersenbloedingen. Ik dacht: die zijn er zoveel slechter aan toe. Daarom is mijn verhaal niet relevant. Sommige mensen menen dat mijn sportieve levensstijl van vroeger mijn redding is geweest, maar ik weet wel beter: het is dankzij de zorg. Nogmaals: bedankt.”

Voor het eerst sinds de uitbraak van de coronacrisis, is er vandaag opnieuw een Dag van de Zorg. Ontdek het volledige programma op www.dagvandezorg.be