De Zondag trekt ten strijde tegen de verzuring en reikt daarom elke week een pluim uit. Niet zagen, maar liefde vragen. Of toch zoiets. De Pluim van deze week is voor schrijver Ish Ait Hamou.
Ik ben later dan gewoonlijk met mijn pluim. Dinsdag vond ik geen gepaste dag. De aanslagen, ja. En woensdag waren er te veel pluimen uit te reiken. Aan de hulpverleners die waanzinnig knap werk verrichtten. Aan de mensen van politie en justitie die onder geweldige druk toch presteerden. Aan premier Charles Michel en zijn vicepremiers. Voor de waardige manier waarop zij reageerden. Aan de meeste leden van de oppositie. Om to the point te blijven en niet in platitudes te vervallen. Aan imams als Sulayman Van Ael. Om heldere taal te spreken die mensen verbindt.
Donderdag dan. Wie zat er nog te wachten op een pluim van mij? Al wat poten en oren heeft, had zijn mening al uitgespuwd. Tot donderdagavond, en ik mij voor de vierde opeenvolgende week liet onderdompelen in het beklijvende Terug Naar Eigen Land. Een surrealistisch programma dat zó veel onmacht oproept. Frustratie. Discussie. Zonder antwoorden. Na afloop staren mijn eega en ik elkaar steevast enkele seconden aan. Ook deze week. En wat nu? Wat moet je hiermee? Wij hebben ook kinderen. Ook eentje die in dat schoentje kan.
De mens is een wolf voor een ander. Tot je Ish Ait Hamou hoort spreken. Even liefdevol als hij schrijft. En je weer hoop krijgt. Ish is een lichtpunt aan een duistere horizon. Hij herinnert er ons aan dat elke mens een mens is, hoe ontmenselijkt hij ook wordt, hetzij door zijn reisgenoten, hetzij door andere soortgenoten. Vandaar toch deze pluim. Bedankt Ish!
