De Zondag trekt ten strijde tegen de verzuring en reikt daarom elke week een pluim uit. Niet zagen, maar liefde vragen. Of toch zoiets. De pluim van deze week is voor Jean-Marie Dedecker.
Ze zijn hem warm aan het maken voor een comeback, deze week nog in een restaurant in het Wetterse. Twee voormalig parlementsleden en een bevriend ondernemer: zij proberen Jean-Marie Dedecker ervan overtuigen de nationale politiek weer in te trekken. Let op: Dedecker heeft de politiek nooit vaarwel gezegd. Hij is eenvoudigweg niet langer verkozen in het parlement. Maar hij is nog altijd voorzitter van zijn partij, LDD. Of het hen zal lukken, laat de 64-jarige ex-judocoach voorlopig in het midden. Ik geloof van wel: Dedecker zal overstag gaan. Het politiek beestje kriebelt nog te veel.
Verdient hij daarom deze pluim? Nee. Of deels. Zou het inhoudelijk een versterking zijn, dat met LDD de zoveelste centrumrechtse partij het parlement bevolkt? Dat denk ik niet. Het partijprogramma vertoont een te grote symbiose met dat van N-VA. Of Open VLD. Te veel versnippering in een partijlandschap is niet goed voor de daadkracht van een democratie. Anderzijds: zou het een versterking betekenen voor het parlement mocht Jean-Marie Dedecker zijn rentree maken? Dat denk ik wel. Hij is iemand, vergeef me de oneliner, recht voor de raap. Durft heilige huisjes omver schoppen. Schudt ministers wakker. Verzorgt spektakel in een vaak zoutloos theater.
In het pakkende ‘terug naar eigen land’ heeft hij trouwens getoond dat hij meer is dan een gevoelloze brulbeer. Jean-Marie Dedecker is iemand die heel emotioneel kan zijn, maar het vreselijk moeilijk heeft die emoties een spiegel te geven. Herkenbaar, vind ik, zeker in West-Vlaanderen. Wat ook mooi is: terwijl de rest eindeloos gaat discussiëren, tot in het gênante af, steekt Jean-Marie de handen uit de mouwen. Hij wil dingen aanpakken. Laat deze pluim hem ook een hart onder de riem zijn. Om het goede te blijven doen.
