De Zondag trekt ten strijde tegen de verzuring en reikt daarom elke week een pluim uit. Niet zagen, maar liefde vragen. Of toch zoiets. De pluim van deze week is voor minister van Justitie Koen Geens (CD&V).
Ik denk dat weinigen het hem nadoen. Zijn cipiers die wekenlang staken. Geen mens die nog weet waarom. Onderhandelingen die maandenlang aanslepen. Vakbonden die niet willen praten, totale onwil tonen zelfs. Tientallen heethoofden die zijn kot kort en klein slaan. Het sneuvelde allemaal: deuren, ramen, computers, bloempotten. Alleen traangas kon hen uiteen drijven. Medewerkers die in shock zijn. En dan daarop reageren met: “Ik ben vastberadener dan ooit om het overleg verder te zetten.” Diezelfde namiddag zelfs, na de vernielingszucht, zat hij alweer samen met de cipiersvakbonden. Hoedje af, Koen Geens. Velen hadden de handdoek geworpen en gezegd: fuck it, dan zonder overleg.
Maar zie, zijn manier van werken heeft resultaat opgeleverd. Of toch gedeeltelijk. Laat dat hoopgevend zijn voor ons ooit zo geroemde overlegmodel. Maandag heeft hij samen met vier van de zes vakbonden een protocol voor het gevangeniswezen ondertekend. Dat er zowat 400 nieuwe cipiers aangeworven worden. Dat er een flexibiliteitspremie komt voor iedereen die de nieuwe werkmethode toepast. Dat de overbevolking effectief zal aangepakt worden. Dat er versneld geïnvesteerd wordt in de belabberde infrastructuur van de gevangenissen.
Dat twee vakbonden halsstarrig weigeren dit akkoord te ondertekenen, zegt meer over hen dan over de minister. Zij hollen het overlegmodel uit. Maar zelfs voor hen blijft Geens poeslief. “Zij mogen in de toekomst aansluiten als ze dat wensen.” Geen stoer taalgebruik zoals vandaag domineert in de samenleving. Toen God de mooie deugd geduld uitdeelde, moet de 58-jarige christendemocraat op de eerste rij hebben gestaan. En hard hebben gewrongen om erbij te zijn. Dat verdient een pluim.
