Een pluim voor Zuhal Demir (N-VA) en Meyrem Almaci (Groen): “Politici mét Turkse roots maar zonder angst”

De Zondag trekt ten strijde tegen de verzuring en reikt daarom elke week een pluim uit. Niet zagen, maar liefde vragen. Of toch zoiets. De pluim van deze week mogen Meyrem Almaci (Groen) en Zuhal Demir (N-VA) delen.

Ik hou niet van politici die zwijgen uit schrik voor hun achterban. Politici horen hun mening te geven. Dan is het aan die achterban om te volgen of niet. En niet omgekeerd. Dat laatste is helaas al te vaak het geval. Ik las dinsdag met verbazing een artikel in Het Laatste Nieuws. Over de Turkse president Erdogan en zijn capriolen (ik druk me heel beleefd uit). En de reacties van Belgische politici met Turkse roots. Of beter: het stilzwijgen ervan.

Erdogan neemt een kritische oppositiekrant over. De hoofdredacteur wordt ontslagen. Erdogan sluit een kritische Nederlandse columniste op. Een Zweedse televisiezender krijgt een officiële vraag van Turkije om een documentaire over de Armeense genocide niet uit te zenden. Het is maar een greep uit de recente berichten. Je zou denken dat onze politici keihard reageren op dergelijke aanvallen op de vrijheid van meningsuiting, zeker nu Europa en Turkije nauw samenwerken op de vluchtelingenproblematiek en Turkije stappen vooruit wil in het toetredingsproces tot de Europese Unie. Maar neen, niets daarvan.

De krant legt pijnlijk bloot hoe bang Belgische politici met Turkse roots zijn. Erdogan is namelijk erg populair in de Turkse gemeenschap in België. Zwijgen ze allemaal? Neen, dat niet. Enkelen spreken zich uit pro-Erdogan. Bon, liever dat dan angsthazerij. Maar er zijn er amper twee die het aandurven klare taal te spreken: dat dergelijke schendingen van fundamentele rechten niet thuishoren in Europa. Het zijn trouwens vriendinnen, al bevinden ze zich aan een andere kant van het politiek speelveld: Meyrem Almaci, voorzitter van Groen, en Zuhal Demir, parlementslid voor N-VA. In principe zouden hun uitspraken geen pluim mogen verdienen. Het zou de logica zelve moeten zijn. Quod non dus, vandaar deze pluim. Dat zij een voorbeeld mogen zijn voor de anderen die “geen tijd” hadden om te reageren.

(Foto’s: Belga)