Eindredacteur De Zondag Tom Vanden Berghe: “Laat ons blijven investeren in het onderwijs. Want ieder kind is eenpotentiële toekomstige steunpilaar in de maatschappij van morgen”

Goeiemorgen,

Nog drie dagen en dan is het opnieuw zover. De eerste schooldag. Gesmeerde boterhammen, volgeladen boekentassen, klamme handjes en stressende kinderen en ouders aan de schoolpoort. Vuistjes, ellebooggroeten, voorzichtige knuffels en innige omhelzingen van vrienden die elkaar te lang hebben moeten missen. Een boeiend schooljaar waar hopelijk het oude stilaan weer het nieuwe normaal wordt. Waar mondhoeken het in schoolwandelgangen opnieuw halen van mondmaskers en afstandsonderwijs hopelijk definitief weg is. Waar refters open en besmettingen onder controle blijven.

1 september, een dag die vroeger nooit hoog op mijn kalender prijkte. De abrupte spelbreker van twee maanden vakantie, de start van taken en verplichte dagelijkse routine. Een groot contrast met mijn verjaardag waarop ik meestal ook het einde van de examens en start van de echte zomer kon vieren. Nu een dikke twintig jaar en twee kleine kinderen later, is die dekselse 1/9 wél mijn favoriete dag geworden. Juli en augustus zijn soms erger dan sudoku’s voor gevorderden. Breinbrekers in het gepuzzel van verloven, kampjes en (gedeelde) vakantie. Hoewel ik niet in reïncarnatie geloof, verdenk ik onze jongste telg des huizes ervan in een vorige leven als haan te hebben rondgelopen. De standvastigheid maar vooral het vroege uur waarop hij nog voor het ochtendgloren zijn keel openzet, zorgen al maandenlang voor een aanslag op het bioritme van zijn ouders. Een vatje vol energie en volgens de crèche ook de stempel schoolrijp. Dus ja, ik geef toe, we kijken uit naar woensdag. De dag waarop hij in het warme nest van ons lokaal schooltje zijn eerste stapjes richting grotemensenwereld kan zetten. Een plek waar hij zich onbezonnen kan ontwikkelen, geruggensteund door zijn oudere broer die straks zal glimlachen van trots om zijn kleine, beste kameraad te begeleiden. De oudste, met drie jaar meer kleuterervaring op zijn cv, die bij zijn schooldebuut eigenhandig de gang herschiep in een tranendal.

Drie jaar later. Het lijkt al een eeuwigheid geleden. Toen Wuhan nog een rip-off van de hiphopgroep Wu-Tang Clan leek, Corona een onschuldig lekker biertje was en neusgaten simpelweg dienden om door te ademen of mee te snuiten. Drie jaar waarin de wereld sterk veranderde, en waar artikel 26 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens helaas nog steeds niet voor iedereen geldt. Het recht op basisonderwijs. Iets wat de situatie in Kaboel en Afghanistan bij uitbreiding nog eens pijnlijk duidelijk maakte. Het was hartverwarmend om te zien, de beelden die afgelopen week sociale media en onze harten veroverden. Het huppelende meisje op het tarmac in Melsbroek, gered uit de klauwen van de Taliban. Een beeld van hoop maar eentje die nooit gemaakt mocht worden. Want als er één plaats is waar een kind onbezonnen zou moeten huppelen, is het niet halsoverkop in een ver onbekend land maar onbezonnen in haar of zijn eigen dorp, straat en speelplaats.

Het besef hoe dankbaar we mogen zijn dat we hier wel die rechten hebben, maakt van 1 september nog meer mijn favoriete dag. En toch… Toch mogen we ook niet blind zijn voor de pijnpunten die er zijn. Het lerarentekort is nijpender dan ooit. Te veel lege boterhamdozen ook. 150.000 volgens een schatting van enkele jaren geleden, en dat enkel in Vlaanderen, één van de rijkste regio’s ter wereld. Onbegrijpelijk. Onaanvaardbaar. Laat ons daarom blijven investeren in (beter) onderwijs en vooral onderwijs voor iedereen. Want ieder kind is een potentiële toekomstige steunpilaar in de maatschappij van morgen. Dokter, verpleger, landbouwer of een huppelend meisje op het tarmac.

Maak er een fijne zondag van.

Reageren? tom.vanden.berghe@roularta.be