Francisco Schuster – Yemi uit #LikeMe – danst en zingt nu ook alleen: “Alles begint met dromen”

Alleen’ heet zijn eerste single. Het werd hoog tijd dat hij het eens in zijn eentje ging doen. Een handvol van zijn collega’s bij #LikeMe doen het al een tijdje alleen en vooral de dames van het gezelschap zijn in korte tijd wereldberoemd geworden in Vlaanderen. Maar met zijn kamervullende uitstraling, zijn unieke soulstem en zijn zeer veelzijdige bewegingsarsenaal, hoort ook Francisco’s ster aan het hemels firmament te flikkeren. Hij had de antwoorden op onze vragen kunnen dansen, ware het niet dat ze gedrukt moesten worden.

“Vakantie is voor mij genieten. Gewoon even weggaan, vluchten van de drukte, verstand op nul. Of dat nu alleen is of met vrienden, dat maakt niet zoveel uit. Dat kan een citytrip zijn, maar als het vakantie is, dan liever naar een plek waar ik rust vind. Of waar ik de dagelijkse realiteit even vergeet. Als kind gingen we altijd met het gezin in Frankrijk kamperen, in de Ardèche, met een vriendengroep van mijn ouders, mensen die ook kinderen hadden. Overdag speelden we en bij zonsondergang sprongen we van de rotsen in het water. Ik heb daar alleen maar goeie herinneringen aan. Keimooie gebergtes daar, coole rotsformaties, mooie meertjes, ja, ik kan het me nog allemaal voor de geest halen.”

Ben je dit jaar al met vakantie geweest?

“Ik ben in april een weekje naar Amerika geweest naar een muziekfestival in Californië, Coachella. Dat stond altijd al op mijn bucketlist. Ik heb er onder meer een magisch concert gezien van Rosalía. Ik was echt omvergeblazen. Hoe zij zingt, haar stage presence is zo cool, haar dansers en hun act, zo goed. Ik dacht: wauw, dit wil ik ooit ook doen.”

Is Coachella te vergelijken met Werchter of Pukkelpop?

“Ja, maar het is nog groter. Alles is daar maal tien. Ook qua prijzen. Zelfs eten en drank zijn er zo peperduur dat je er onwel van wordt. Heel zuinig zijn was de boodschap en je vooraf afvragen hoeveel je nodig hebt om te overleven (lacht). Maar hoe duur het ook was, ik had het niet willen missen. Die gigantische weide, dat vuurwerk op het einde, er is van alles in de lucht te zien, ballonnen, vlaggen, het is een spektakel op zich. En groot of klein, ik ga gewoon graag naar festivals en concerten. Ook al is het er heel druk en staan mensen er op elkaar gepakt. Ik kan er zo hard van genieten om met zijn allen mee te zingen met nummers die je anders alleen in je oortjes hoort. Ik vind het zo leuk dat ik die artiesten in het echt kan zien en live kan horen. Ik word daar oprecht blij van. Ook omdat ik daar zelf veel kan uit halen: ik sta zelf ook vaak op een podium en entertain heel graag. Het is altijd fijn als je geïnspireerd en gemotiveerd de zaal of het stadion kan verlaten. Of geëmotioneerd, zoals bij Beyoncé in het Koning Boudewijnstadion. Ik weet nog dat ik dacht: wauw, ze kan echt alles. Echt heel cool.”

Deze vakantie is misschien niet echt vakantie voor jou. Je hebt een single gelanceerd in een voor de Vlaamse muziek misschien wel nieuw genre: funk.

“Het is een drukgevulde zomer, maar ik haal er heel veel voldoening uit. Precies omdat ik van alles mag doen wat ik nog nooit gedaan heb. En funk. Ja. Ik ben altijd heel erg geïnspireerd geweest door bijvoorbeeld The Jackson 5. Die brachten onverdunde feelgood die me altijd zin geeft om te dansen. Dat gevoel heb ik ook bij Bruno Mars. En ik kreeg hier de kans om iets gelijkaardigs te doen, maar dan met een Francisco-sausje eroverheen. Ik wou absoluut met een nummer uitpakken waarop ik kon dansen. Omdat dans al van kleins af aan deel van mijn leven uitmaakt. Daarom zijn we voor funk gegaan. Als mensen het nummer horen, wil ik dat ze niet kunnen weerstaan aan de drang om te dansen.”

Je zingt in ‘Alleen’ over ‘een wereld die opengaat’. Is dat wat dansen met je doet?

“Ja, dansen is voor mij een vlucht uit de realiteit. Als ik dans, denk ik alleen aan de muziek en aan wat ik voel, alle andere gedachten worden uitgeschakeld. Eigenlijk werkt dansen voor mij als een soort meditatie. Hoe fysiek ook, ik vind er een enorme rust in. Ik heb eigenlijk altijd gedanst. Ik was vier jaar toen ik voor het eerst dansles volgde, echt superjong. Ik weet nog dat ik naar de Sinterklaasshow was gaan kijken van Studio 100 en er stond een donkere jongen op het podium te dansen, Christian Yav, een danser die later nog bij Beyoncé te zien was. Mijn mama zei toen: het zou wel leuk zijn mocht jij daar ooit eens staan. En effectief, een jaar later deed ik auditie bij Studio 100 en mocht ik aantreden in de K3-show in Ahoy en het Sportpaleis, en de Samson & Gert Kerstshows. En van toen af is het nooit meer gestopt. Dat betekende dat ik vaak na school in de auto mijn boterhammetjes opat, terwijl ik naar de dansles werd gebracht, om dan om elf uur thuis te komen, mijn huiswerk te maken, om twaalf uur te gaan slapen en om zes uur weer op te staan. En zo ging het de hele week. En in het weekend ging ik dan weer dansen. Zo heb ik discipline gekweekt.”

Misschien dans je ook ooit nog wel bij Beyoncé.

“Dat zou heel mooi zijn (lacht).”

Je bent vorig jaar nog dansstages gaan doen in Amerika, in The Playground, bij Dexter Carr, een choreograaf die eerder met Rihanna en Beyoncé heeft gewerkt. Hoe kwam je daarbij?

“Ik volg al superlang ‘The Playground’ en ‘Millennium Dance Complex’ op Instagram en ik ben ernaartoe gegaan om bij te leren en om mezelf te testen. Een maand in mijn eentje in L.A. Ik schreef me in voor de moeilijkste groep. Ik wou gewoon eens zien of ik meekon. Na iedere les stapte ik badend in het zweet buiten. Maar die hele ervaring heeft mijn passie voor dans alleen maar aangewakkerd.”

Jij hebt destijds kunsthumaniora gevolgd, maar je hebt nooit hogere studies gedaan.

“Nee, ik ben beginnen werken toen ik zestien jaar was. En ik kon dat toen al moeilijk combineren met het middelbaar. Ik heb heel veel lessen gemist. En het zag er niet naar uit dat die situatie snel zou veranderen, dus leek het me niet de meest wijze beslissing om aan hogere studies te beginnen. Ik dacht: ik ga het mezelf niet moeilijker maken dan het moet zijn. Ik ben nu 21. Als ik binnen drie jaar zonder werk val, kan ik nog altijd gaan studeren.”

Eigenlijk ben je nu even de universiteit van het leven aan het volgen.

“Klopt, ik ben heel veel al doende aan het leren. Ik leer superveel van de mensen rondom mij. Door op een podium te staan, of voor de camera. Ook door uitdagingen aan te gaan in andere programma’s. In Thrift You Up mocht ik met fashion bezig zijn en in Special Forces ervoer ik dat ik nog heel veel over mezelf moet leren. Waar het om spierkracht leek te gaan, was het de mentale kracht die me nekte. Zulke zaken leer je niet op de schoolbanken. En trouwens, had ik wel verder gestudeerd, dan had ik sowieso iets in de artistieke richting gedaan. Ik wou op een gegeven moment jazz gaan studeren aan het conservatorium, dat spookte in mijn hoofd. Dus het zou zeker iets met muziek of acteren geworden zijn.”

Wanneer ben je eigenlijk beginnen zingen?

“Dat is eigenlijk ook al van kleins af. Het is niet dat ik op schoolfeestjes de eerste was die de microfoon greep. Ik was heel verlegen. Maar het waren anderen die zeiden: komaan Francisco, jij kan toch zingen, doe dat eens. En doordat ik dan ook musicals ben gaan doen, is zang ook een supergrote passie geworden. En nu is het leuk dat ik zingen en dansen ook los van elkaar kan doen.”

‘Alleen’ is meteen raak. Het is al uitkijken naar een volgende single. Wat wordt dat? ‘Met twee’? Of komt er meteen een album?

“Nee, we gaan zien. Eerst zien wat die eerste single doet. En inderdaad, het is niet de bedoeling dat het bij eentje blijft. Een album zou de kers op de taart zijn.”

Was de druk om te scoren niet erg groot? Je collega’s Pommelien en Camille voeren constant de hitparade aan.

“Nee, ik voel niet zo’n druk, omdat we allemaal heel verschillend zijn en iedereen echt zijn eigen ding doet. Ik zie natuurlijk ook wel hoeveel succes ze hebben, maar ik vergelijk me niet met hen, omdat zij ook al langer bezig zijn. Voor mij is het echt de eerste keer. Ik ben hun grootste supporter en ik weet dat het andersom ook zo is.”

Had je zelf niet liever in het Engels gezongen? Al je voorbeelden en idolen zijn Engelstalig.

“Als #LikeMe er niet was geweest en ik had de kans gekregen om muziek te maken, dan zou het wellicht in het Engels geweest zijn. Maar door #LikeMe was het gewoon de meest logische stap om in het Nederlands verder te gaan. Ik vind dat mijn stem ook fijn klinkt in het Nederlands.”

“Ja, gek hè. Ik denk dat niemand had verwacht dat de serie zo’n impact zou hebben. Zes jaar geleden toen ik auditie deed, had ik ook nooit durven hopen dat ik hier nu zou staan. Het leek gewoon een leuke formule om die covers in een nieuw jasje te stoppen. Maar het is feelgood en tegelijk veel meer dan dat. Ik vond het heel goed dat we maatschappelijke thema’s aankaartten. Zoals dat hele tere nummer van Ramses Shaffy dat ik mocht brengen: Laat me. Dat paste binnen het thema dat we toen aankaartten, over het pesten. Heel veel mensen hebben daar iets aan gehad. Het is leuk als je iets voor een ander kan betekenen.”

In ‘Sandermans Zaken’, de podcast van Sander Gillis, hoorde ik je zeggen dat je binnen vijf jaar op Broadway wil staan.

“Ja, daar ga ik voor (lacht). Daar droom ik al van sinds ik een kind was. Alles begint met dromen. Dat motiveert me om voor iets te werken, naar iets toe te werken.”

Je gaat in april volgend jaar hier in Vlaanderen een musical doen, een stap in de goeie richting.

“Hairspray is een van mijn favoriete musicals. Door de muziek, de vibes, de kledij en ook gewoon door het thema. En Seaweed was altijd een van mijn droomrollen. Ik kijk daar heel hard naar uit. Het verhaal is niet meer nieuw, maar het is helaas nog altijd razend actueel. Het gaat onder meer over racisme. En het is misschien wel nodig om de mensen weer even wakker te schudden. Ik weet nu al dat ik er zelf veel aan zal hebben. Misschien zal het een soort van therapie zijn. Want ik heb zelf uiteraard met racisme te maken gehad. Er gaan veel gekleurde mensen in meedoen met wie we samen gaan zingen e

“Nee, het is er supergevaarlijk. Ik wil er echt naartoe, maar eerst moet de situatie daar wat veiliger worden. In de eerste plaats voor die mensen, want het moet een hel zijn om in zulke omstandigheden te leven. Dus ik hoop gewoon voor hen dat ze even rust krijgen. Want Haïti wordt echt niet gespaard. De natuur is er al vele keren tekeergegaan, de president is er vermoord geweest, bendeleden terroriseren er de straten en het moet gewoon heel angstaanjagend zijn om daar te wonen. Dus ja, als de situatie er vroeg of laat enigszins stabiel raakt, dan ga ik erheen. Dat moet ik doen, omdat er een stukje van mijn puzzel ontbreekt.”

Over een ander onbekend stukje van die puzzel heb je zelf een tipje van de sluier gelicht toen je onlangs in ‘Zomerhit Confessions’ tegen Niels Destadsbader vertelde dat je een vriend zoekt. Er waren al langer gissingen in die richting, ook doordat je personage in #LikeMe homo was.

“Ik ga daar niet dieper op ingaan. Het enige dat ik daarover kan zeggen, is dat ik heel veel liefde heb rondom mij en dat ik heel veel liefde ga geven aan mensen en meer zeg ik echt niet (lacht).”

Francisco Schuster

Werd op 29 januari 2002 geboren in Haïti. Hij werd geadopteerd door een Vlaams koppel uit Merksem, waar hij nog altijd woont.

Begon al vroeg te dansen en was te zien als danser in de K3-Show, de Samson en Gert Kerstshows en mocht aantreden in de Ketnet-musical Kadanza Together.

Liep school in de kunsthumaniora in Wilrijk.

Sinds 2019 is hij te zien als Yemi in #LikeMe. Verder was hij ook te bewonderen in de telenovelle Lisa en programma’s als Make It Happen en Special Forces. In Lyle, Lyle Crocodile en Ninja Turtles: Totale Chaos was hij dan weer te horen als stemacteur.

Stelde op 26 juli zijn eerste single Alleen voor in Tien Om Te Zien.

Zomertip

Mijn ultieme zomertip is om op een goeie dag in je auto te stappen met een vriend of een vriendin, of familie, en gewoon te rijden en te zien waar je uitkomt. Neem allemaal iets te eten mee, een picknickmandje, en een dekentje, zie waar je uitkomt en geniet van het uitzicht. Of ik dat zelf doe? Ik heb dat één keer gedaan (schatert). En dat viel zo mee dat ik het nu wil meegeven aan mijn medemensen.